Merhaba, bebeğim gelişmediği ve kalbi atmadığı icin 2 Doktora gözüktüm, ikiside kanamam olmadan acil kürtaj kararı aldı. İkincisine bugün belki bir umutla gittim ama sonuç malesef çok üzücü yarına randevum var. Kürtaj saatim öğleden sonra 4'te daha erken bir saat bulamadım. O saate kadar birşey yiyip içmemek durumundaymışım. Yanımda bir refakatçinin olması gerekiyormuş. Gerçekten çok üzgünüm, çok korkuyorum, elim ayağım buz gibi ve titriyorum elimde olmadan. Sadece annem ve eşim biliyor. Herkesten saklıyorum sanki bunu ben seçmişim ya da benim elimdeymiş gibi. Tüm arkadaşlarım çocuk sahibi oldular. Bundan sonraki süreçte çocuk sahibi olmamız aynı şekilde riskli ve uzun bir tedavi süreci gerektiriyormuş. Bu maddi ve manevi olarak uzun ve yıpratıcı bir süreç demek. 2 aydır her doktor randevumda korkunç şeyler duydum ve ağlayarak çıktım. Korkunç bir 2 ay geçirdim. Her gün ağlayarak, umarak, dileyerek. Ama bugün herşey yetersiz. Dışarıya arkadaşlarıma ve çocuklarina neşeli tavrımı sürdürmeye, bu ay sınava girecek öğrencilerime örnek olmaya çalışıyorum. Ama bittim. Bugün eşime yarın kürtaj işleminden sonra bana uzunca yıllar çocuk fikri ile gelmemesini söyledim. Bunları tekrar tekrar yaşamaya, böyle bir risk almaya uzunca bir süre açık olmayacağım kesin. Eşim muhteşem biri, asla dert etmiyor. Tek önemsediği ben ve evliliğimiz. Bu süreçte muhteşem bir şekilde bana destek oldu. Bu süreçten sonra başka bir ülkede, kendimizi sadece eğitime adayarak belki bir evlat sahiplenerek yeniden şekillendirmeyi planlıyoruz. Uzun tuttum ama çok doluyum. Başından kürtaj geçenler lütfen bana korkmamam icin tavsiyeler verin. Bu süreci hem fiziksel hemde mental olarak nasil atlattınız? En küçük tavsiyeye bile ihtiyacım var. Şimdiden teşekkür ederim.