Eşimle 9 yıllık sevgililikten sonra evlendik. 1,5 senedir de evliyiz. Hayatımızın hiçbir döneminde çocuk istemiyorduk. Herkes anne baba olmak zorunda degildi fakat çocuk konusu bir anda sıcak gelmeye başladı. Planladık ve isteyerek hamile kaldım. Şu an 25 haftalık hamileyim. Çocuk doğduktan sonra hayatımız belli bir süre eskiye göre kısıtlanacağını düşündüğü için hamileliğimin ilk aylarından bu yana eşim sık sık dışarıda arkadaşlarıyla takılmaya başladı. Zaten öyle birbirimizin gezmesi karışan bir çift değiliz. İstediği gibi gezebilir tabii. Yalnız geçen hafta biraz pişman oldu gibi hissettim. Bebeği nasıl büyüteceğiz, nasıl eğitimler vereceğiz vs hevesli hevesli konuştuk hep ama şu an böyle düşünüyor gibi geliyor. Ailesi şehir dışında, bulunduğumuz şehre geldiler. Eşim de bize çağırdığını söyledi. Ben de "çalışıyorum, izinli olduğumda gelsinler dedim. Sonra bir akşam da ben ikimiz için plan yaparken kardeşini çağırdığını söyledi. Ben aslında bu şekilde emrivaki yapmazsına tepki verecektim ama tamamen onun ailesini istemiyorum gibi anladı. Şu an bana karşı aşırı tavırlı ve tartıştık. Hamileyim yemin dahi ederim gerçekten ailesini seviyorum sadece eşimin bana sormadan çağırması vs tepkiliydim ama aklımdakini yanlış Kelimelerle ifade ettim. Şu an kendimi çok kötü hissediyorum, içim patlayacak gibi. Bebek de etkileniyor farkındayım ama elimde değil düşünmeden edemiyorum çünkü evin içinde konuşmuyor benimle. Hiç demiyor ki bu kadın hamile. Beni zaten umursamadiginin farkındayım, kendisi de söyledi. Ama böyle hamilelige devam edersem bebek stresten gelişiminde sorun olacak. Kaç kez özür diledim. Ama bir kere beni yanlış anladı asla tavrı değişmiyor. Çocuk olmasa bosanacagim dedi. Eşimi seviyorum. Bebeğimin ayrılmış ailede büyümesini istemiyorum. Şu lafı bebekten önce söylese kapıyı carpar çıkardım. Şu an ne yapacağımı bilmiyorum.