Merhaba , Bugün kendimi o kadar çaresiz hissettim ki.Değişik fikirlere ihtiyacım olduğunu hissettim. Çalışan bir anneyim.Oğlumu 8 aya kadar kendim baktım.Şuanda annem ve kayınvalidem dönüşümlü olarak oğluma bakıyor.Oğlum 22 aylık ve oğlum 6 aydan beri babannesiyle bağ kurdu.Annemi ve beni istemiyor. İşten gelince yemek bile yapmıyorum oğlumu o kadar seviyorum ki hemen dışarı çıkarıyorum, parka götürüyorum.Bazen çok yorgun olduğumda evde oyun oynatmaya çalışıyorum.Ama hiç benimle oynamak istemiyor,dışarı çıksak babanne diye ağlıyor.Artık kıskançlık boyutuna geldi bende.Kayınvalidem istediği herşeyi yaptırıyor.Günde 3 defa parka gidiyorlar,marketten balık kreker alıyor.Dün aynı ortamda bulunduk sinirimden çatlayacaktım, babaanne de babanne o da karşılık veriyor kucağından inmiyor.Bende gece kayınvalidemle yazıştım.Benim psikolojimi hiç kimse düşünmüyor oğlum beni istemiyor diye.Sen yokken anne diyip duruyor dedi.Geçecek bu durumlar dedi.Ben zaten aynı binada yerde oturmaktan çok rahatsız durumdayım.Kayınvalidemle de çok iyi anlaştığımız söylenemez.Ama mecburum..Çalışmasam sıkıntı çekeriz,bunun eşimde farkında o yüzden ben problem çıkardığımda çık o zaman kendin bak çocuğuna diye bana bağırıyor.Ben işten çıksam kocamın eline bakmak zorunda kalacağım, yani gün gelecek bugün eksik yaptığım ev işi için eğer çalışmazsam neden yapmadın diyecek.Eşim zaten ben çalışmadan beni ezmeyecek yapıda olsa en azından 4 yaşına kadar hep kendim bakardım. Yeri geldimi beni nasıl nerden inciteceğini çok iyi bilir kendisi.Bende güçlü olabilmek için çalıştım çocuğumu emanet edip.Kayınvalidem halden anlamadı hiç benim kıskandığımı anladıkça oğluma daha çok sarıldı.Zaten doğum yaptığım an ettiği eziyetin haddi hesabı yoktu.Lohusa anneye devamlı sinir etti.Eve devamlı misafir çağırdı.Sütüm kesildi,çok az kaldı zaten çok az emdi.Bağ kurulamadı oğlumla, 8 ay sonra da işe başladım.Oğlum onlara kaldı..Ben nasıl davranmalıyım bu durumda..