merhabalar. kızım 5,5 yaşında anaokuluna gidiyor. Kızımı kendim büyüttüm elimden geldiğince hep okuyarak bilgi edinerek ve sevgi dolu bir ortamda anlayışla büyütmeye çalışıyorum. Ama bana karşı hep bi soğuk sanki. babasına aşkım, canım, güzel babam ama bana gelince asla canım annem demek yok, sarılmak yok. okuldan geliyor bütün güleryüzüm ve heyecanımla kapıyı açıyorum ama onda tık yok. Ha tanıdığı başka biriyim ha annesiyim hiçbir farkı yok. Normalde de öyle sevecen bir çocuk değil ama babasına bu kadar canım cicim olup bana neden böyle yapıyor hiç anlamıyorum. Babasıyla çok vakit geçiriyorlar oyuınlar oynuyorlar ondan desem ama o da değil çünkü bizde yapıyoruz. Ya da herşey oyun mu yani annelik duygusu başka birşey değil mi? sanki beni anne diye benimsemiyor. etrafıma bakıyorum çalışan anneler var mesela çocukları işten gelince ya da okulda görünce deli oluyor anne diye. Bizimki beni 1 yıl görmese annem nerde gelsin demez. Gerçekten çok üzülüyorum bu duruma. ve ileride anne kız bağımız böyle olacak diye çok endişeleniyorum. bu konuda ne yapabilirm, tavsiyeleriniz neler? benimle aynı durumda olup neler yaşadığınızı ve nasıl bir çözüm bulduğunuzu anlatırsanız çok sevinirm.