Az önce kapı çaldı. Kim o dedim. Polis dedi. Ben de gayri ihtiyari ne polisi dedim :)) Eşimin kuzenleri arada gelir bir şey getirir paşama şaka yaparlar, onlar sandım :)) Polis memuru Yaşar dedi açtık koalamla.
3 polis kapıya dikilmiş. Arama emri var dedi. Bizim eve mi? dedim, afalladım. 1 sn. bekleteyim dedim. Kapıyı kapattım. Ama kafamdan ne paranoyaklıklar geçiriyorum ya polis değilseler, seri katil falansalar, tecavüz edip keserseler, ya oğlumu kaçırırsalar...
Malum İstanbul. Üniforma bulmak da zor iş değil. Allah'tan başka kimseye verilecek hesabımız da yok çok şükür.
Eşimi aradım. O da kimliği göster dedi. Neyse polis tesislerinde kullandığım başkomiser kızı kimlik kartımı gösterdim :)) Babamın sicilini okudular. Bir de kimlik alayım dedi. Onu da gösterdim.
O zaman bir yanlışlık var dediler, adrese baktık. Yan binaymış! Kusura bakmayın dediler ama. Korktuğum yanlarına kar kaldı...
İstanbul'da yaşamak ne zor iş yahu!
Sizlerle paylaşmak istedim rahatlamak adına :))))