Merhabalar. Benim 7 yaşında ve 6 aylık iki oğlum var. İlk ogluma evlenmeden önce hamile kalmıştım.Ailelerimiz kültür çatışması yaşayacağımız için eşimle bana hep karşı çıkıyorlardı neyseki oğlumun sayesinde zorlada olsa evlendik.Cok zor şartlarda eşimin ailesinin yanında kalmıştım bir müddet.Sonra oğlum doğdu ve yaşadığım kötü şeylerin sebebi oymuş gibi hissediyordum bir türlü çocuğuma isinamamistim.Tabi birde iş güç yapmaktan oğlumla ilgilenemiyordum. Hep yeğenler babası felan bakıyordu sanırım bu durumunda etkisi büyüktü. Neyse oğlum bir yaşına geldiğinde biz büyük bir kavga sonucu yanlarından ayrıldık ve başka şehre taşındık. Burada kimsemiz yok oğlumu kendim büyüttüm ve o ilk dusuncelerimin ne kadar yanlış olduğunu anladım. Evlat çok güzel bir şeymiş. Neyse maddi olanaklarimiz çok kötüydü çalışmak zorundaydım oğlumu kreşe verdik ve bende çalışmaya başladım Çalışmak bana çok iyi geldi ama zorluğunu da oğlumla beraber çok çektik derken geçen sene kış bitiminde yeni bebek kararı aldık ve korunmayı bıraktım. Çok heyecanlıydım bilerek isteyerek alnimin akıyla bir bebek yapacaktım. Artık durumumuz bir tık daha iyiydi çalışmadan çocuklarıma bakabilirdim. Hamile kaldım çok zorlu geçen bir hamilelik sureciydi Yanımda kimsem yok sürekli hastalaniyorym yediğim içtiğim hiç bir şey beş dk midede durmuyordu. Başımı yataktan kaldıramıyordum. Derken öyle böyle doğum geldi çattı. Benim sevgili anneciğim bugüne kadar bana manevi anlamda hiç destek olmamıştı ve bu kez beni yine şaşırtmıştı. Kendisi gelemeyeceğini söyleyerek canım teyzemi gönderdi yanıma. O da anneannem e bakmak zorunda olduğu için bir hafta kalabildi benimle. O kadar çok ağrım olduki doğum ne kadar kolay geçtiyse sonrası da o kadar ağrılı ve sanciliydi sanki sezeryanla dogurmusum gibi neyse teyzem gitti yine ben yanlız kurt kaldım bir başıma büyük oğlumun kıskançlığı söz dinlemez ligi ,bebeğimin sürekli ağlaması uyumamasi gazlı olması felan derken dört ayım öyle geçti. Gaz sancimiz bitti ama huysuzluk hat safhada ne geceleri uyuyorum,ne gündüzleri uyuyorum , ne iş yapabiliyorum,ne gezebiliyorum yani hep birşeyler eksik hicbirsey tam anlamıyla olmuyor süslenmeyi kocamla eğlenmeyi birşeyler paylaşmayı unuttum zaten.. İşte hayatımda bunlar olurken ve eşimle konuşup bir psikolojik yardım almayı düşünürken birde üzerine 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. Üstelik bebegin düşme tehlikesi var Kesenin yanında kanama varmış. Oysaki bu ay spiral taktıricaktim dört gözle o günü bekliyordum. Reglim bir hafta gecikince şüphelendim artık bebek altı aylık oldu benim duzene girmiş olmam lazımdı kesin bir şey var dedim ve dediğim gibi de oldu. Şu anda ne yapacağımi bilmez durumdayım. Bir tarafım iki çocuğa yetisemiyorsun birinin dersleri sorunları bitmiyor.. Birinin huysuzlugu zaten seni senden etti. Üç çocuğa kendi başına nasıl bakacaksın diyor. Yasin 27 arkadaşlarin gezerken eğlenirken çalışırken sen hep evde mi tikilip kalicaksan onlarin aileleri var senin kimin var diyor. Psikolojin zaten alt üst olmuş tedavi görmen gerekirken iyice mi kafayı yiceksin diyor. Diğer tarafım ise nasıl kiyacaksin. Hiç mi vicdan azabı cekmiceksin. Allah a nasıl hesap vereceksin Zaten bir sürü günahın var diyor. Çok kararsız ve zor durumdayım lütfen bana yardımcı olur musunuz?