Evliliğimin 3.ayında hamile kaldım. Bir türlü evliliğe, evime, en önemlisi de yaşadığım semte alışamadım. Bir de kayınvalidem ve kayınpederim var. Ama tahmin edilen gibi kötü ve anlayışsız insanlar değil tam aksine fazlasıyla sevecen ve ilgililer. Biraz fazla bunalttılar beni ilgi ve sevgileriyle. Çok üzerime düştüler, kendi çocuklarından bile çok sevdiklerini iddia ettiler. Üst katlarında oturuyoruz. İstediler ki hep beraber yiyip, içelim. Sürekli beraber vakit geçirelim. Bir türlü bir düzen kuramadım kendime. Sanki tekrar okumaya gitmişim de okulum bitince evime dönecekmişim gibi hissediyordum. Belki çok büyük bencillik ettim yeni hayatıma alışmak ve işten eve koşa koşa geleceğim bir nedenim olsun istedim. Çocuk dünyaya getirme fikri çok cazip geldi. Ama şu anda düşündükçe kafayı yiyecek gibi oluyorum. Ben böyle bir şeyi nasıl yaptım. Daha kendi hayatımı düzene sokamadan nasıl bir hayat dünyaya getirmeye karar verdim. Çok pişmanım ama bir yandan da onun hareketlerini ve tekmelerini hissedince pişman olduğum için suçluluk duyuyorum, bebeğimi hissetmek çok güzel bir duygu. Ama çok karamsarım çoğu zaman gerçekten bir bebeğe hazır olmadığımı hissediyorum. Bunalıma girmekten çok korkuyorum. Özelliklede doğumdan sonraki süreçte. Düşünmek istemiyorum ama elimde değil hep aklıma tuhaf tuhaf senaryolar geliyor.