ozudogru Annenin Doğum Hikayesi

Doğum Boyu: 50
Doğum Kilosu: 2990
Doğum Tipi: Normal
Hastane: Ankara Özel Koru Hastanesi
Eviliğimizin 9 yılında 14 Şubat Sevgililer Gününde eşim artık bir bebeğimiz olsun demişti. Neden bu kadar yıl beklediğimize gelince herşey ona güzel bir gelecek sunmak içindi.Herşeyimizi tamamladık tek eksiğimiz minicik bir elin bize dokunmasıydı ve ben anne olmaya hazırdım.Artık evliliğimde herşeye fazlasıyla doymuşdum bundan sonrasını bebeğimle yapmak istiyordum.Anneliğe ve babalığa hazır olmak çok güzel bir istek.Eşimin o sevgililer gününde benden hediye olarak istediği bebek o Şubat ayında benim hamile kalmamla gerçekleşdi.12 Şubat son adet tarihimdi yüce rabbim beni 9 yıl aradan sonra evlat arayışlarına sokmadı büyük bir cesaret olamayabilirdide ve ben 34 yaşımdaydım tedaviye bile geç kalmış olurdum ama hep dua ederdim rabbim ne olur ben istediğimde hazır olduğumda bana anneliği nasip et diye. Bekleden adet tarihim yaklaşdı ve ben adet olmuyorum mart ayında Ankaraya baya etkili bir kar yağdı ve biz arabayla bile işe gelmeye cesaret edemedik o hafta arabamız Üniversitenin kapalı garajında bir hafta yattı otobüsle gidip geliyoruz eve ve iş yerimize.Ben hamileyim ama bilmiyorum karnım ağrıyor adet olacakmışım gibi ve o karlarla basdıkça aman düşmeyeyim ya bebek varsa diyorum içimden. 15 Martta artık test yapdırayım dedim ama erken diyorum içimdende çünkü 10 gün bile geçmedi son adet tarihimin üzerinden en geç 12 Mart gibi olmam gereken adetim uzadı ve ben hemen kan tahlili verdim sabah aç karnına.Ne zaman öğrenirim dediğimde ertesi gün dedi hemşire ama içim içimi yiyor nasıl bekliyeceğim.Eşim sen iş yerine git ben laborant arkadaşlar gelsin öğleden sonra tahlili çıkarttırım dedi ve ben ayrıldım.Bu arada eşime sıkı sıkı tembih ediyorum öğrenince sakın benimle dalga geçme varsa var yoksa yok de tamam mı diye. İş yerime geldim içim içime sığmıyor öğleden sonra saat 2 gibi eşim mutlu bir ses tonuyla beni labaratuvardan aradı.Canım testte bebeğimiz var dedi ben şaka yapıyorsun diyorum ve arkadaşların sesini duyunca göz aydınlığı dileyince bana anladım ki gerçekden hamileyim. O an aklım beynim dondu 34 yıllık yaşamım geçdi gözlerimin önünden ben anne oluyordum içimde buruk bir sevinç ne yapacağımı kimi arayacağımı bilemedim.O an rahmetli anne ve babacığımı nasıl aradım gözlerim doldu şimdi bende bir evlat sahibi oluyor ve onların yokluğunda kurduğum acılarımı bebeğimle teselli bulacakdım.Hemen doktor arayışlarına düşdüm beni başından sonuna kadar takip edecek doktor arıyordum arkadaşımın sayesinde eşşiz insan doktorumu buldum.Muayenesine gittiğimde hamile olduğumu test sonucumu gösterdim doktoruma çok sevindi beni tanımıyor olmasına rağmen.Çünkü doktorumuz tüp bebek doktoruydu onca anne olmak isteyen hastası var ben böyle tedavi görmeden gelince sevindi.Ne kadar evisiniz dedi ben 9 yıl diyince bu kadar yıl neden beklediniz dedi ? Hocam şartlarımızı bebeğimiz olmadan düzenledik dedim iyi ama olmayabilirdide dedi.Sen anne olduğunda onu kucağına aldığında neden bu kadar yıl bekledim diyeceksin dedi. Doktora gitiğimde 6 haftalık hamileydim birkaç gün sonra bende belirtiler belirmeye başladı hemen.Çok sık kusmalarım oldu hemen doktorumu aradım ve beni hastaneye çağırdı idrar testinde keton seviyem yükselmişdi aşırı kusmalardan ve beni hemen hastaneye yatırdı.Ne olup bittiğini bile anlamadan gözümü hastanede açdım sürekli kusuyorum midem bulanıyor dayanamıyorum kusmalara. Nihayetinde keton seviyem düşdü ve taburcu oldum ama hala ben kusmalara devam ediyordum herşeyden diksinti başladı ağlıyorum artık ne zaman geçeek diye günleri saatleri sayıyorum.Bu arada doktorum işe git rapor yazmıyayım kafanı dağıt dedi ama dayanamıyorum.Makam sekreterliği yapıyorum tek çalışıyorum yerime bakacak arkadaş olmadığı için işe mecburen gidiyorum ama kusmalarım gelince nasıl lavaboya koşuyordum gözüm kimseyi görmiyordu.İyice zayıfladım 55 kilo ile başladığım gebeliğimde 48 kilolara düşmüşdüm.Beslenemiyordum canım birşey yemek istemiyordu eşim yalvarıyordu akşam işden çıkınca ne olur birşeyler ye bebeğimiz için diye ama ben eve gelip yemek yapmak mı ne mümkün hep dışarda yedik restorantlarda lavaboya en yakın masaya oturuyordum hep kusarsam kimseye zararım olmasın diye insanlar yemek yiyor ben kusarsam vay halime diye.Ne kandi aileme nede eşimin ailesine gitmiyorduk akşamları onlar sürekli gelin yemeği burda yiyin diyorlardı ama ben kusduğum için onlarada rahatsızlık vermiyordum zaten herşey kokuyordu.Nihayetinde 5 ayıma girdim yavaş yavaş bulantılar azaldı ben azda olsa yemeye başladım ve kilo almaya tabi.Çok değil ama yavaş yavaş düzeliyordum.Herşey yolunda gidiyordu bebeğim beni hiç üzmedi sağlıklı sıhhatli gelişimini tamamlıyordu.KArnım küçücük kimse hamile olduğumu anlamıyor ben doktoruma hocam bebeğim küçücükmü olacak dediğimde o herşey gayet yolunda o besleniyor sen üzülme diyordu.Son aya geldiğimizde doğumu konuşduk ben herşeyi doktoruma bırakdım siz neye karar verirseniz o olacak dedim.Doktorumda bebek 3 kilo civarında sen fazla kilo almadın önce normal doğum şansımızı deneyelim olmazsa sezeryena karar veririz dedi ve ben tamam diyordum doktorum ne derse.59 kilo olmuşdum top gibi bir karnım var herkes bana erkekmi diyordu? 14 Kasım 2011 akşamı son NST ye girdim eve gelirken arabada hafif hafif kasılmalarım oluyordu.12 Kasım günü eşimin kardeşinin düğünü vardı ve o gün çok soğukdu hava üşütmüşüm sanırım hafif grip olmuşdum hiç halim yok doktordan eve geldik ben hiçbirşey yemeden sadece portakal ve mandalina yiyip yattım.Öyleki saat 22:00 den gece 2'ye kadar deliksin uyumuşum gece bir kakdım karnımda sancı var sanki ishal sancısı herhalde dışarda içdiğim mercimek çorbası dokundu diyorum.LAvaboya kakdım karnım sancılanıyor kendi kendime kzıyorum keşke içmeseydim o çorbayı aksiliğe bak diyorum doğum öncesi hastalanacağım diyorum.Yatağıma geliyorum yatıyorum biraz sonra sancı tekrar başlıyor bu arada acaba doğum sancısımı bu diyorum ama suyum gelmedi az daha bekliyeyim sabah olsun hemen en ufak sancıda doktorumu aramıyayım diyorum.Şimdi gelecek ve bana bağırsak sancısı derse ayıp olur diyorum.Gece 4 gibi kıvranmalarıma eşim kakdı neyin var dedi bilmiyorum dedim doğum sancısımı yoksa ishalmi olacağım anlamadım dedim saat tutuyorum 10 dk veya 15 dk. bir geliyor kasılma ve 1 dk. sürüyor aşırı sancı.Saat 5 gibi artık dayanamadım banyoya gittim sancılara dayanamadığım için sadece göğsümden aşağısını sıcak suyla yıkadım saçlarım uzun şimdi dayanamam acılara çabuk olmalıyım dedim hemen sıcak suyla yıkanıp kurulanıp beklemeye başladım belki geçer diye ama bir değişiklik yok 5:30 çamaşırıma kan damlamışdı hemen eşimi uyandırıp doktorumuzu arayalım dedim.Aradık doktorumuzu cebi kapalı hoca asistanının cebini vermişdi bana ulaşamazsanız onu arayın diye.Asistanı aradım durumumu anlattım siz hastaneye geçin nöbetçi doktoru arıyorum ben dedi.Hemen hastane çantamızı alıp hastaneye gittik.Hastane kolidorları nasıl sakin kimsecikler yok bir hemşire çıkdı odadan nöbetci doktorun ismini söyledim tamam çağralım dedi ve beni odaya aldılar.Bayan doktor geldi hocamın hastası olduğumu söyledim tamam bilgim var dedi ben sizi muayene edeyim bilgi vereceğim doktorunuza dedi ve attan muayen etti beni açıklık 5 cm olmuş.Gece kaçdan beri çekiyorsunuz sancıyı dedi saat 2 den beri dedim. Çok iyi diyerek her 10 dk bir beni muayene diyordu bu arada damar yolu açıldı elbiselerimi çıkarıp mavi önlüğü giydim.Saat 7 oldu doktorumu cebimden aradım hocam hastanedeyim ne zaman geleceksiniz dedim çünkü ben doktorumu istiyordum .Sesimi duyar duymaz hastanenin otoparkındayım sakin olun geliyorum 5 dk kadar dedi.Sevgili doktorum geldi durumumu sordu şimdi ben ameliyata gidiyorum sonra yanına geleceğim dedi ve 7:30 da yanımdaydı doktorum.Yatağımın yanına oturup sürekli beni alttan muayene diyordu nefesimi nasıl tutup vereceğimi nasıl ıkınacağımı anlatıyordu.Seruma suni sancı verdiler yapmayın hocam ben ağrısız doğum istiyorum dedikçe epitural süreyi uzatır olmaz diyordu ve 7:30 dan 9:30 'a kadar sancılarım daha çok arttı artık açıklık 10 cm olmuşdu ve doğumhaneye gidiyorduk tekerlekli sandalyeye oturup odadan çıkdım kolidorda eşim vardı canım allah yardıcınız olsun diyordu ama gözüm eşime bakmıyordu bile bitmişdim çünkü halim yokdu.Doğum masasına geçdim ve gözlerimi kapattım ebe hanım bana sarılıyordu ıkın diye ama çok zordu ıkınıyordum bazen nefesimi yarıda bırakıyordum hocam hayır bırakma sonuna kadar ıkın diyordu ben sana dur dediğimde bırakacaksın nefesini diyordu.Bana moral veriyorlardı az kaldı çok az kaldı herşey sende bitiyor ne kadar kuvvetli ıkınırsan bebek hemen gelecek hadi saçlarını görüyorum diyordu doktorum .Ve eve hanım hazırım dedi doktoruma o an anladımki bebeğim çıkıyor 2 çocuk doktoru bekliyor bebeğimin çıkmasını ve ben nasıl oldu bilmiyorum hemen bir yumuşaklıkla bebeğim geldi ve ağlama sesi o an içim boşaldı oh dedim bir an ama bebeğime bakamıyorum ağlayacam bitkinim kendimde değilim .Doktorum bak sen bebeğine ben dikişlerini atacağım dedi ama hayır diyorum ağlarım siz dikişleri atın bakacağım diyorum bu arada bebeğimin ağlama sesi geliyor çocuk doktorları onunla ilgileniyorlar bebeğimin ağlaması durdu ve doktor hanım bebeğimi kucağıma verdi gözgöze geldik bebeğimle nasıl bakıyordu bana o güzel ışıldayan gözlerle.Hoşgeldin bebeğim diyorum ama ağlıyorum bakamıyorum o bana bakıyor ama ellerine bakdım tırnakları kınalı gibi neden dedim doktoruma oksijen alınca düzelecek rengi dedi ve bebeğimi aldılar saat 10:30 da herşey bitti eşimden geceliğimi ve bebeğin kıyafetlerini istediklerinde doğumhanenin kapısının önünde abalmı gördüm ağlayacağım sanki annem gelmiş abla geldinmi diyorum o çırpınışla.Odamıza geldik yatağıma yattım bebeğim geldi eşim ve ablam bebeğimize bakıyorlar ben inanamıyorum o orkduğum doğum bitmişdi şükürler olsun rabbime.Nasıl korkuyordum ama rabbim yardımcım oldu kızım dünyaya sağsalim geldi ya acılar o an bitti.Gerçek şu ki hani hep derler ya kucağınıza aldığınızda acılar bitiyor diye gerçekden o an sancı veya acıdan eser yok kalkıp eve gelebilirdim o derece rahat oluyorsunuz.Bu sanırım normal doğumun kolaylığı.Doktorumun sayesinde çok güzel bir doğum yapdım.Allah herkese bu mutluluğu yaşatsın.Size tavsiyem şu yönde ne olursa olsun herşeyi doktorunuza bırakın kendi kararlarınıza değil.İyikide normal doğum yapdım o an iyileşdim ne bir acı nebir sancı kaldı ve hatta doktorum bana dediki uzun zamandır ilk defa bir normal doğum yapdım dedi demekki tüm hastalar sezeryan istiyorlardı.Bu doğum hikayesi okuyan siz sevgili anne adayları ne olur doğumdan korkmayın ve hep pozitif doğum hikayelerini okuyun.Şunu unutmayın ki annelik çok kutsal bir görev ve rabbim bunu sadece bize özel kılmış bu anı.Allah herkese kolay doğumlar ve bebekleri sağ salim kucaklarına almayı nasip etsin.Sevgiyle kalın.