ozgercek Annenin Doğum Hikayesi

Doğum Boyu: 50
Doğum Kilosu: 3110
Doğum Tipi: Sezaryen
Hastane: Ozel GOP Hastanesi
Bir hikaye yazmak çok zordur. Heleki hikayeniz benimki gibi buruksa... Her annenin hayalidir doğumdan sonra bebeğini koklamak, hissetmek... Ben o şanslı annelerden olamadım malesef. Neden mi? Anlatayim :) 28 Ocak sabahi, ki 41. haftadaydık, bir sanciyla hastaneye gittik. 8 saatlik sancinin sonunda normal dogum icin hiçbir belirti oluşmadı. Doğal olarak sezaryene alındım. Genel anestezi olacağı için kendim ile ilgili her şeyi anlattım. Kalbimde ritim bozukluğu olduğunu söyledim. İşte her şey bundan sonra başladı. Ameliyattan sonra biricik bebeğim ailesi ile buluştu, fakat annesi yoktu yanında, en ihtiyacı olduğu anda... Narkozdan ayılırken kalbimde bir problem oldu daha doğrusu olmuş. Beni yoğun bakıma almışlar. Ayıldığımda öğrendim. Kendime geldiğimde biricik yavrum yerine bir sürü doktorla karşılaştım. Bir anne için en acı veren olaylardan biriymiş bu, onu anladım... Ilk sorduğum soru tabiki her anne gibi "oğlum nasıl?" oldu. Iyi olduğunu, esas benim kötü olduğumu söylediler. Doktorları çok korkutmuşum. Doğumdan sonra tam 3 saat geçmiş. 9 ay boyunca her saniyemiz beraberken o kadar saat bebeğim benden ayrı kalmış. Allah kimseyi yavrusundan ayrı koymasın. Kendime geldiğimde onu ne kadar ozledigimi farketmistim. Daha sonra eşim yanıma geldi. Onu görünce gözyaşlarımı tutamadım, tabiki o da. Ve buarada kendi annemin halini bir düşünün lütfen. Torunu gelmiş fakat onun yavrusu ortada yok. Bir anne için dayanılmaz bir acı. Neyse, daha sonra odaya çıkma vakti gelmişti nihayet. Cok heyecanlıydım, Bebeğimi görecektim, herkese gitmediğimi, güçlü olduğumu gösterecektim. Çünkü bebeğimin bana ihtiyacı vardı. En nihayetinde pamuğuma, vanilya kokulu oğluma kavuşmuştum. Herkes de bana :) Çok muhteşem bir duygu o ilk buluşma. Allah herkese nasip etsin. İnşallah son gözyaşlarımız yavrularimizla karşılaştığımız o ilk anda kalır... Herkese sevgiler.