MLTMEFNAN Annenin Doğum Hikayesi

Doğum Boyu: 44
Doğum Kilosu: 1480
Doğum Tipi: Sezaryen
Hastane: Kanunu Sultan Süleyman Devlet Hastanesi
Merhabalar.. şimdi doğum hikayelerini okudum da kendiminkini de yazmak istedim:. Ama baktım ki üzerinden 1,5 koca yıl geçmiş.az şey yaşamadım bu süreçte her şey mucizeyle başladı.. nasıl başlasam bilemedim ama güzel olan kısmından başlayayım. Şimdiden uzun olacak uyarayım:)
Evleneli 1 yıl olmuştu 2011 Mayıs ayında. zaten çok uzun süreli bir birlikteliğimiz vardı eşimle birbirimizi o kadar uzun yıllar tanıyorduk ki..ortaokul, lise, üni derken çıkmaya sonrada evlenmeğe karar verdik…1 yılımızı doldurduğumuzda kontrol için kadın doğuma gittim herşey yolunda normal hamile kalabilirsin dedi. Bende karar veremediğimizi sürpriz olmasını istediğimi söyledim ama daha vakit var dedim :) sonra Haziran ayında benim adetim gecikti 2-3 gün, normalde hiç sekmeyen günlerimin sekmesi şüphe uyandırdı içimden bir his hamile olduğumu söylüyor diğer bir his korunuyorsun olmaz diyordu.. sonra ben eşimle dalga geçiyordum ya hamileysem diye o da mucize olur dedi. Ben ona söylemeden test yaptırdım pozitif çıktı ama şaşkınlıktan suspus oldum tepki veremedim bile..sonra karar verdim eşime söylemeyecektim çünkü 2 gün sonra babalar günüydü ve sürpriz yapacaktım:) tesadüf o ya o hafta sonu için de bir otelde rezervasyon yaptırmıştık sürpriz için tüm koşullar hazırdı. Ben o ctsi doktora gittim ultrason görüntüsünü de alıp akşam için hazırlandım ve eşimi bekledim, eşim geldi otele gittik. yemek falan odaya geldik ve bir zarf çıkardım verdim (eşime babalar günü hediyesi almıştım ki normalde de alırdım zaten ) üzerinde ‘‘mucize diye bir şey yoktur, senin için uzaklardan geldim babalar günün kutlu olsun’’ yazıyordu:) eşim afalladı anlayamadı her zamanki kutlamam sanıyordu hediyesinide hep hayalini kurduğumuz kanguru olunca anlamakta güçlük çekti..sonra bir zarf daha verdim ve üzerinde benimle tanışmaya hazır mısın yazıyordu. ve eşim ultrasonu görünce anladı ve şok yaşadı:) güzel bir babalar günü hediyesi olmuştu.. buraya kadar herşey çok güzel başladı ve ilk 4-5 ayın sorunsuz geçiyordu…kızım olacağını (yine hissederek) öğrenmiştik.. haraketlerini artık daha güzel hissediyordum ve mutlu mesut doğmasını bekliyoruk. 26. Haftamdan sonra kan değerlerim düşmeğe başladı vücudumdaki ödem gittikçe artıyordu ama değerlerde anormal bir şey yoktu. Kontrollerim sıklaşmaya başladı kan değerim düşüyor, diğer değerlerim ve tansiyonum artıyordu. Doktorum rapor yazdı ve dinlenmemi söyledi ki o zamana kadar 30. hafataya gelmiştik bile. sonra ben iş devri yapmam gerektiği için işe geldim 1. gün iyi geçti 2. gün 8 Aralık tansiyonum 13’e yükseldi ve doktorum hemen hastaneye gelmem gerektiğini söyledi. Taksiye atladım 2. Köprüden akşam trafiğinde taksi şoförü uçarak götürdü beni, hastaneye.tabi korkudan tansiyonum daha da yükseldi.doktorum hastaneye yatmam gerektiğini ve heran bebeği alabileceğini söyledi korkudan tir tir titriyordum. Herkes ne olcak diye korkuyordu (arka planda anneyi kaybedebilirz gibi konuşmaları da duyuyordum. Tam teşekküllü hastane gerek bilmem ne bebek doğarsa en az 40 gün küvezde kalması gerekiyor. Anne yoğunbakımda da kalabilir vs.) sonrasında tam teşekküllü hastane arayışı başta Zeynep Kamil olmak üzere birçok hastanenin kapısından geri döndük.Ambulans tepesindeyim bir o hastaneye gidiyoruz bir o hastaneye kendi acımı unuttum eşimin çaresizliğine üzülür oldum. Derken yine döndük dolandık kendi özel hastaneme, 1 gece daha kalabildim doktrum Avrupa yakasında bir hasta ayarladı bugün gidin sabaha doğum olabilir dedi. Herşeye hazırlıklı olacağız dedi. Veee beni o hastaneye ambulansla sevk ettiler. Yolda korkudan üzüntüden tirtir titriyordum hemşirenin ellerini sıkmaktan dişlerimi sıkmaktan harap oldum.devlet hastanesine yatırdılar beni şansım vardı hiç böle güzel bir hastane görmedim sonra nst ye bağladılar beni ve
Sabaha karşı bebeğimin kalp atışları yavaşlamaya başladığı için ve de benim kandeğerim düştüğü içn hemen apar topar ameliyata aldılar. Yoksa bana müdahale edilemeycekti ve geç kalınmış olabilirdi. Herkesle vedalaştım bana bişey olursa bebeğime iyi bakın dedim. Ama bebeğime bişey olacağı aklımın ucuna bile gelmiyordu.o güçlüydü ve yaşayacaktı. Derken 16:00 da ben ayıldım bebeğim doğmuş bir sürü kablo ile küvezde yatıyordu. İlk 15 gün bana göstermediler tramva geçirebilirim iç kanamam olursa kurtulamam diye.15 gün sonrası gördüm kuzumu minicikti ama biliyordum yaşayacaktı. 56 gün küvezde kaldı ben Anadolu yakasında o ise Avrupa yakasındaydı hergün işe gider gibi sabah gittik akşam döndük eve…umudumu hiç kaybetmedim ve kızıma Efnanıma 56. günün sonunda karlı bir günde yollarda kala kala gidip kavuştum. Hastaneden çıktığında 2 kilo idi. Şimdi1,5 yaşında ömrüme ömür katan bir prensesimiz meleğimiz var…Allah herkesin evladını bağışalsın ve böyle sınavları kazanmayı nasip etsin.