azraecrin Annenin Doğum Hikayesi

Doğum Boyu: 46
Doğum Kilosu: 2400
Doğum Tipi: Sezaryen
Hastane: naziili devlet hastanesi
Eşimle 2004 yılında tanıştık 2005 yılında sözlendik 2006 yılında evlendik.ilk evlendiğimiz zaman bebek düşünmüyorduk en az 1 yıl daha sonra biz düşünmek istesekte maddi sebeplerden dolayı zor olacağından birazdaha beklemeliyiz dedik ev almıştık evimizin borcunu ödememiz gerekiyordu.eşimde bende bebeğimizi bi başkasının bakmasını istemiyorduk bekledik bekledik ve 2009 ocak ayında artık zamanın geldiği düşündük ilk ay test negagatif çıktı.2 ay hiç hamile ocağımı düşünmüyordum 19 mart eşimin doğum günüydü işten eve geldim koşturmaca doğum günü hazırlıkları yaptım bi güzel bi yanımda test yap olursa doğum günü hediyesi olur diyordu ama olmazsa canım sıkılıcak üzülecektim ve ogün test yapmadım.21 martte testy yaptım ve çift çizgi çıktı annemlerdeydim hemen annemi çağırdım eşime sürpriz yapıcaktım ama akşam geç olduğu için annemle hastaneye gitmemiz doğru olmayacaktı ve eşimi çağrıp söyledim yarını bekleyemedim..hemen acilden giriş yapıp kan testi yaptırdık sonuçları heycanla mutlukla bekledik sonuçlar çıktı dok.yok bu defa sonuca baktık gebelik yok yazısını okuduk.eşimle benim suratlar düştü sevincimiz kursağımızda kaldı derken dok.geldi eşim dedi biz baktık gebelik yok dok. Dedi değerlere bakıcaksınız evet hamilesin dedim.eşimle birbirimize bakıp gözlerimizin içi parladı.hastaneden çıkarken kalbim heycandan deli gibi atıyordu.mutluğumuz yarım kalmamıştı.herşey güzeldi o gece heycandan uyuyamadık. Nasıl bir hamilelikolucaktı aceba beklerken çok geçmeden bulantılarım başladı ve zorlu dönem başlamıştı gerçeketen zordu 5 ay bulantım oldu her şey gayet güzel ilerlemeye başladı.7 ayıma kadar çalıştım…işi bıraktım o artık dinlenicem derken Cuma işten ayrıldım pazartesi eşimin tayinin çıktığını öğrendik..aydın nazilliye…tabi öğrenince günlerce hatta haftlarca ağladım.. istemiyordum hamileyken gitmeyi. Ailemin yanında olmak istiyordum doğuma kadar istanbulda.ama olmucak bireşeydi ve o halimle başladım evi toplamaya. Taşındık geldik üzüntü yorgunluk 12 saatlik yolda çekilen ağrılar ve sonrası son 2 ayım hem ağlamaklıydı..16 kasım dok.kont.vardı sabahtan kont. Gittik ve bebeğimin kilo alımı durmuştu.dok beklemenin anlamı yok dedi öğlenden sonra sezaryana alıcaklarını söyledi.korku sarmıştı nasıl olucaktı ben epidural istiyordu annem ve kaynanam istemiyordu eşim tarcihi bana bırakmıştı.saat 1de hastanedeydik beni hazırladılar ama nasıl yapacağımaza karar vermemiştik doktorumla .amilyat masasında verdim kararımı ne eşim nede başkası bilmiyordu.nargozlumu epidural sezaryanmı olacağımı.çok heycanlıyım diye.nargazu tercih etmemi söylediler bende öyle yaptım.konuşurken titriyordum resmen.. sonra hoppp bayıltılar…gözlerimi açtığımda odamda içeri giriyordum kızım minicek doğdu 2400 gr ama çok sesi çıkıyordu .yarın baygın şekilde hemen kızımı emzirmeleri söyledim emzirdiler..kum torbasını aldılar kendime geldim bebeşimi sevdim her şey çok güzeldi hiç korkuğrum gibi değilmiş dedim..1 gün kalıp çıkıcaktık çıkmamıza saatle kala eşim kızım ve odadayız annemler bizi baş başa bırakmak istediler..eşimle konuşurken birden kızıma bakmak istedik ve kızım kusuyormuş eşim kusuyor ne yapım dedi yan çevir kaldır dedim ama kızarmıştı öyle görünce panikledik hemen al hemşirele götür dedim.eşim çıktı ve hemen karşıdaki danışmaya hemşirelere götürdü.hemşierekızımı alır almaz koşmaya başladı doğum haneye doğru ben yataktan nasıl fırlayıp peşlerine koştuğumu hatırlamıyor.hatırladığım ayağımda ayakkabı yok içimde sütyen yok kanamam arkama bulaşmış ağlayarak öylece gidyorum arkadaların eşim doğum haneye girmiş kızımın başında 10-15 kadar dok.hemşire var eşimle uzaktan seyrediyoruz sadece kızıma hava veriyorlar bişeyler yapıyorlar.o anda sanki ben yaşamıyordum ayaklarım yerden kesildi.hıçkıra hıçıkara ağlıyorum hemşire geldi bişeyler diyor.duymadım bile tek gördüğüm kızımda yaşıyacakmı diye seyrediyorduk çaresizce..nekadar zaman geçti bilmiyorum ama ozaman benim ömrümden ömür götürdü.kızama kavuşalı bir gün olmuşken.allaha şükürler olsun .kızım iyidi gördüm ama aklım hep ondaydı beni odama götürdüler tabi eşimide hemen doğum haneden çıkartılar.. ama kızımı küveze koyucaklarını söylediler.o gün ve o gece hayatımın en zor gecesiydi.yataktan hızlı kattığım için çok ağrım oldu yürüyemiyordum ağrı kesicilerde çok işe yaramıyordu artık.kaldığımız binada boş küvez yok .küvez olan yerde oda yok karşı binaya gitmek gerekiyordu sürekli kızımı emzirmek için. O gece eşim kaldı yanımda beni tekerlekli sandaliyeye otutturup karşı binaya götürüyordu.emzirme saatlerinde sabaha kadar uyumadım.. kızımı çok özlüyorum yanımda yatağı boştu.nasıl olucaktı küvezden nezaman çıkıcaktı aklımda binlerce soru vardı. Çok şükür ertesi gün hastaneden çıktık ama o korku o üzüntü sütüm gelmedi bebeğim o gece mamayla beslendi memeyi bırakması diye saatlerce emdirdim azda olsa.hayatımız boyunca unutamıyacağım bir gün oldu .eşim kızımla 40 gün tek kalamadım .çok etkilenmiştik bende her kustuğunda kokrkup alıyordum.ya evdede olursa Allahtan hastanede olmuş evde olsaydık yaşama şansı yoktu saniyelerle kaybedicektim azra ecrinimizi alalhım kimseye yaşatmasın çok zor bi durum..