22 aylık bir oğlum var inanılmaz kurnaz ve muhteşem inatçı. Sınırların ötesini zorlamayı seviyor. Maddi ve manevi olarak doğduğundan beri pek iç açıcı zamanlar geçirdiğimizi söylemeyemem doğrusu. Yemesi içmesi ilacı vs dakik bi anneyim. Onla oyunda oynarım, normal insanla konuşur gibi doğruyu yanlışı elimden geldşpşce anlatırım. Vs vs ama sanırım psikolojim hiç iyi değil. Yemek yemiyor diye hayli hırpaladım bebeğimi ve şuan ağlayarak yazıyorum. Bazen bunu yapıyorum sonra oturup özür diliyorum ondan sarılmak istrt misin diyorum kafa sallıyor sarılıyoruz ve daha çok ağlıyorum. Büyük insana vurur gibi 3- 5 sefer dövdüm onu içim çok acıyor. Öyle zor bir çocuk ki ve öyle sıkıntılı dönemlerden geçiyoruz ki tahammülüm kalmadı değil ama bazen işte kendimi kaybediyorum. Lütfen biri bana yardımcı olsun. İçimdeki bu öfkeyi tahammülsüzlüğü alsın gitsin. Oğlum eğitimi için bolca okurum falan ama işe mi yaramıyor yoksa.. Yoksası yok işte anne olmayı kı beceremiyorum bilemiyorum. Aslında ona gözüm gibi bakıyorum, işte bu 3.5 istisna hariç ama şuda gerçek evde sürekli bir bağırış söz konusu. Eşim işten geliyor adam tüm gün eşya taşıyor anlıyorum onuda ama dedim ya oğlum sınırların ötesini zorlamayı seviyor. Güzelce anlatıyoruz olmayacak birşey ise olmayacağını ve nedenini ama inat inat inat inat. Ölsr yapacak alacak o istediği hrr ne ise. Gerçekten çok k yıprandım. Henüz daha derdini anlatamıyor, vurduğumda ah ellerim kırılsa gerçekten keşke o an, bir bakışları var masum masum, sanki az önceki elinde çatalı olan o o küçük şeytan kendisi değil. Pişmanlıktan geberiyorum. Eşimde çok tahammülsüz aslında beni bunca tahammülsüz edende onun bu ruh hali. Benim tüm ğozitifliğimi alıyor, kendisi hayli negatif bir tip. Konuştum defalarca defalarca Kavga ettim insan gibi aöylediğimde gerekenleri yapmayınca ama nafile nato mermer nato kafa. Öyle yalnız çaresiz ve küçücük bebeğe vurduğum için kendimden nefret eder halde hissediyorumki kendimi,... Ne yapmalıyım bilemiyorum. Çok mu fazla abartıyorum yemese de olur mu zamanında? Ama brn onu düşünüyorum gelişimi için ama yaptığım şeyde gelişimine hayli zarar veriyor. Çıldırmak üzereyim. İstediği olmayınca evde bir anırma böğürme sesi resmen öyle çığlık ağlama falan değil, anormal bir ağlarken böğürme yırtınma sesleri var ki anlatamam inanın. Kimim kimsem yok desem yeridir ne ana ne baba ne kardeş sahip çıkan, eşim ailesiyle ise kesinlikle görüşmüyoruz. Çocuk gaspçıları.. Neyse bu mevzu derin. Yani demem o ki 1 saat bile olsa bakabilecek kimsem yok ki zaten oğlum bizi görmeden duramıyor hele son zamanlarda tuvalete zor gidiyorum. Aklımı yitireceğim. Ben kötü bir insan hiç değilim kötü bir anne de değilim biliyorum ama bu vurma bağırma durumuna bi çare bulmam gerek. Ne yapmalıyım allahım bilemiyorum.