vasfik.er Annenin Doğum Hikayesi

Doğum Boyu: 50
Doğum Kilosu: 3.580
Doğum Tipi: Normal
Hastane: İzmir Bornova Şifa Hastanesi
Hamile olduğumdan şüphe etmiyordum, miğde bulantım veya hamileliğe dair hiçbir şüphem yoktu. Fakat göğüslerim şişmeye başlamıştı bunun üzerine regl dönemimde gecikince hemen test yaptım. Sonuç hamileydim :) Tuvaletten çıkar çıkmaz eşim merakla sonucu sordu aslında daha yeni evliydik ve bir bebek düşünmüyorduk bu yüzden hamile olduğumu söyleyince onun pek sevineceğini düşünmüyordum ama hamile olduğumu söylediğimde sevinçten gözlerinin iç parlamıştı birtanemin. Benim kadar heyecanlanmıştı neredeyse. Ertesi gün hemen hastaneye gittim doktor yedi haftalık hamile olduğumu söyledi. Tam 7 haftadır içimde bir can taşıyormuşum da haberim yokmuş. 16. haftada bebeğimizin cinsiyetini öğrendik oğlumuz olacaktı. Hamileliğimin başından sonuna kadar çok şükür hiçbir sıkıntım olmadı. Doktorumun verdiği vitamin haplarını bile kulanmadım. Ekstra hiç bir şey istemiyordum doğal ve stressiz bir hamilelik süreci geçirdim. Ne miğdem bulandı, ne baş ağrısı çektim ne bel ağrısı :) 2'li testi, 3'lü testi, detaylı ultrasonu, şeker yüklemesi derken zaman su gibi akıp geçti. 40. hafta gelip çattı ama bende tık yok ne bir sancı ne bir ağrı. Nst'de de sancılarım çıkmıyordu. Doktorum 40. haftayı geçmemiz nedeniyle bebeğime zarar gelmemesi için artık doğumun gerçekleşmesi gerektiğini hastaneye yatışımı yapmak istediğini söyledi. Hastaneye gitmeden önceki gece heyecandan uyuyamamıştım. Heyecan, mutluluk, korku bütün duygularım birbirine karışmıştı.16.04.2013 salı günü öğlen saat 12.30'da hastaneye yattım. Eşim işlemleri yaparken bana önce lavman yaptılar. Ardından suni sancı ve nst bağlandı artık bekleme zamanıydı. Zaman geçtikçe herkes gelmeye başlamıştı. Halalar, teyzeler, amcalar, dayılar :) Bu arada herşey bu kadarla kalmıyor tabiki de. Benimle o gün eşimin kuzeni sevgi ablada hastaneye yattı. Özellikle odaları yan yana istemiştik. Suni sancı takıldıktan sonra hemşireler yürüyüş yapmamızı istemişti bizde iki hamile hastane koridorunda başladık yürümeye eşlerimiz yanımızda serumları tutuyor film gibi :) Hastaneye yatmadan önce 2 cm açılmam vardı suni sancı takıldıktan sonra saat 20.30'da açılmam 4 cm olmuştu bile nst de sancılarım 60-70' leri gösteriyor fakat ben hiç sancı hissetmiyordum. Ardından beni doğumhaneye götürüp suyumu patlattılar epidural isteyip istemediğimi sordular kararsızdım fakat sancılar canımı yakmadığı için istemediğimi söyledim. Odaya geldiğimde eşimin annesi epidural yaptırmadığımı söyleyince sancıların zamanla daha şiddetli olacağını canımın yanmaması için epidural yaptırmamı söyledi iyi ki dinlemişim. Suyumu patlattıktan sonra nst'de sancılar yine 60-70 ama bebeğim hazneye indiği için sancıları hissetmeye başlamıştım. Ne bağırdım ne çığık attım ama sancıdan gözlerimden yaşlar gelmeye başlamıştı. Hemen epidural taktırdım. O ne rahatlama ama... Nst'de sancılar 100'ü gösteriyor bende tık yok. Akşam saat 10 civarı açılmam 7-8 cm olmuştu. Hemşireler geldiğinde izlediğim en zevkli doğum takibi diyorlardı. Nst'de sancılarım 10 dakikada 5 kere 100'ü gösteriyordu ama ben hissetmiyordum. Hissettğim tek şey heyecan ve birazdan bebeğime kavuşacak olmanın sevinciydi. Hemşireler benim ve bebeğimin eşyalarını doğumhaneye aldılar. Saat 12'de açılmam 9-10 cm olmuştu ve 12.13'te beni doğumhaneye aldılar. Doğumhaneye giderken kalbim o kadar hızlı atıyordu ki herkes bir yandan birşeyler söylüyordu ama ben kimseyi duyamıyordum. Hatırldığım tek şey annem ve kayınvalidemin doğumhaneye girerken beni öptüğü eşimin ise heyecanla doğumhaneye kadar elimi tuttuğuydu. Doğumhaneye girdiğimde doktorum ve yanında benimle sabahtan beri ilgilenen 3 hemşire vardı. Doktorum o söylemeden ıkınmamam gerektiğini söyledi. Doktorum ıkınmamı söylediğinde ıkındım bebeğimin saçlarının gözüktüğünü söylediler. Ya 4 ya da 5. ıkınmamda saat 12.34'te miniğim doğru. Öyle güzel bir duygu öyle bir rahatlama ki anlatamam. Küçüğüm simsiyah saçlı mini minnacık bir şeydi tertemiz doğdu yalnızca başında biraz kan lekeleri vardı hafif bir ağlama sesi çıkardı. Doktor kordonumuzu kestikten sonra hemşire bebeğimi alıp silmeye başladı. Doktorum plasentayı da çıkartıktan sonra dikişlerimi atmaya başladı. Bebeğim temizlenip kıyafetleri giydirilmişti bile hemen kucağıma verdiler ve biraz emzirdikten sonra onu merakla bekleyen ailemizin yanına gitti. Dikişlerim atılırken ben doktorumla muhabbet ediyor bir yandan da bir an önce çıkıp bebeğimi kucağıma almak istiyordum ve öyle uykum gelmişti ki artık çıkmak için sabırsızlanıyordum, sonunda çıktım. Odama gittiğimde herkes bebeğimin yanında toplanmış onu inceliyordu. Bir kaç fotoğraf çekildikten sonra herkes gitti yalnızca eşim ve annem kaldı. Ben de bebeğimi emzirdim ve o uyur uyumaz hemen uykuya daldım. Hani bazı cahiller der ya acı çekmeden evlat kıymeti bilinmez diye gerçekten yalan. Ne hamileliğimde ne de doğumumda öyle anlattıkları kadar aman aman bir acı ağrı sızı çekmedim ama insanın evladını sevmesi için acı çekmesine gerek yok gördüğü an bağlanıp onu bağrına basıyor zaten.