twinsnew Annenin Doğum Hikayesi

Doğum Boyu: 40-40
Doğum Kilosu: 1010-1770
Doğum Tipi: Sezaryen
Hastane: Konya Faruk Sükan Doğumevi
Hayatımın aşkını hiç ummadığım anda ummadığım şekilde gördüm karşımda.Evleneli bir yıl olmak üzre.Evliliğimin ilk ayında hemen hamile kalmıştım.Çok korkuyordum ya iyi bir anne olamazsam diye . Çünki kendimde daha deli dolu kabına sığmayan biriyken bir evlat sahibi olacak olmak düşündürüyordu beni.Kan testi pozitif çıktı çıkmasına da hemen doktora gitmedim tabi.Bir hafta kadar sonra gittik.Doktor şöyle bi baktı ekrana kaç tane bekliyorsunuz dedi amanınnn kaç tane var demiştim:)) İkiz dedi.Çok sevindik tabi.Hep ikiz bebeklerim olsun istemiştim.

Çok zor geçti hamileliğim.Hayatımda kusmadığım kadarkustum.Uykudan bile uyandırıyordu düşünün :(Zaman geçip ağırlaştıkça bu kez de hareket edememe başladı.Oturup kalkarken çok canım yanıyordu.Ödem oluşmuş karnımda.Özellikle son 1 ay hem fiziken hem ruhen çok sıkıntılıydı :( Rutin kontrollerde bebeğin birinin beslenemediği ,gelişiminin geri kaldığı farkedildi 28 haftalıkken.Oğlum normal olması gereken ölçüde çıkarken kızım çok küçük kalıyordu.K.maraş Doğumevinden tıp fakültesine sevk ettiler.Orada bir doçent inceledi.Ben nasıl durumları diye sorunca,o kadar vicdansızca bi açıklama yaptı ki...Eşim beni saatlerce susturamadı.Bana aynen şöyle dedi:" Çocuğunun biri her an ölebilir,diğerinide zehirler sende ölürsün"..Düşünsenize siz "olabilir ufak doğar ama iyi vs" gibi şeyler diyecek diye beklerken patt..Diastolik akım kaybı varmış kızımda.Yani kordondan ona giden kan azalmış -yavaşlamış-.Her an return olabilirmiş.( bebekten kordona kan geçebilrmiş.Bu da bebeğin o an ölmesi demekmiş.)

Söylemesi gerekenleri bu kadar sert anlatması şok etti beni.Günlerce kendime gelemedim.Kızımla oğlumun yerleri karnımda hep aynıydı.Oğlum hareket ediyordu normal şekilde fakat kızım yarım saat hareketsiz kalsa öldümü diye ağlıyordum.Adana Çukurova Üniversitesi Balcalı Tıp Fakültesi'ne git orada incelesinler burası yetersiz dedi o doçent.

Gitmediğimiz doktor kalmadı.Ailem bir yandan biz bir yandan Türkiyedeki bu tür vakalara bakan en iyi doktorları aradık.Her gören sorumluluk almaktan kaçıyordu sanki.Söylemedikleri birşeyler var galiba diyordum hep.Çift yumurta ikizi olmalarına rağmen tek plasentadan beslendikleri için öyle oluyormuş. kendi doktorum bunun belkide milyonda bir olan birşey olduğunu söylemişti.

Sonunda biz Allah'tan gelene razıyız zaten deyip acilen Konya'ya gidip 32 haftalıkken ,kendi doğduğum hastanede doğum yaptım.Bütün gece yoğun bakımda kaldım.O kadar korkarak girdim ki doğuma,ameliyatta kalp ritmim bozulmuş.Narkozdan dolayı sürekli uyku uyanıklık arasıydım.Hatırladığım tek şey başıma gelip giden insanlar ve gücümü toparladığım anlarda "bebeklerim iyimi" dediğim.

Ancak ertesi gün görebildim onları.İlk önce oğlumu gördüm.O kadar ufaktı ki..Ben onu kızım zannettim.Kızımı gösterdiklerinde şok oldum.Çok küçüktü.Beni zorla çıkardılar yoğumbakımdan.Ağlamaktan o kadar kötü oldum ki..Beni görmeye gelenlerde dayanamıyorlardı ,herkes beni teselliye çalışıyordu.Yoğunbakıma benden başka kimseyi almıyorlardı.Taburcu olana kadar bebeklerimi sadece ben görebildim.Eşim daha bebekleri göremeden Maraş'a dönmek zorunda kaldı.Tam 1 ay yattık hastahanede.3 saatte bir gittim bebeklerimin yanına.İlk başlarda o kadar zoruma gitti ki o minicik vücutlarında takılı bir sürü hortum ,serum vs görmek...O camekan ardından onları seyrederken hep ağlıyordum.Belkide hayatımda okumadığım kadar Nas-Felak-Ayetel kürsi okudum.Her an her saniye dilimde dua.Allahım bana yavrularımı bağışla diye yalvarıyordum hep.Her gördüğüm insandan dua istiyordum.

Hastahane ortamıda malum..İnsanın isediğinde duş yapamaması ne felaket birşeymiş.Allahım hastahanele düşürmesin kimseleri.Eksik de etmesin tabi.Çok iyi baktılar yavrularıma.Eve gelince de sevinçten ağladık cümleten:)Kırkımız çıkana kadar Konya'da kaldık.Bu kez de bebeklerin tekrar hastalanıp kuvöze geri girmelerinin korkusu sardı.Üzerlerine titredim hep.Ama şükür birşey olmadı.Şimdi 3buçuk aylıklar-düzeltilmiş1buçuk-.Yavaş yavaş gülmeye başladılar.Tek başıma bakıyorum onlara.Hem ev hem bebişler çok zor oluyor.Bazen üçümüz birlikte ağlıyoruz eşim gelip susturuyor bizi:)Çok kez makarnaya talim etti zavallım:)Ama olsun ,sağlıktır önemli olan.Yetemediğimi hissedip moralim bozulunca onların kuvözdeki hallerini getiriyorum gözümün önüne.Varsın evim kirli olsun diyorum sonra.Şükür yavrularım yanımda ya :)Allahım isteyen herkese anne olmayı nasip etsin.Sağlıkla kalın hoşçakalınnn:))