seren_01 Annenin Doğum Hikayesi

Doğum Boyu: 48-47
Doğum Kilosu: 2400-2300
Doğum Tipi: Sezaryen
Hastane: ÖZEL ADANA METRO HASTANESİ
28.12.2008 de hayatımın anlamı eşimle ciddi bir ilişki yolunda ilk adımı attık.02.09.2013 de küçük bir dünya kurduk kendimize küçük bir yuva.İlk başlarda çocuk yoktu aklımızda birkaç yılda olmayacaktı.Büyüklerin torun sevme istegi biraz ağır bastı ve karar verdik.Ama öyle karar vermekle olmuyor tabi.Daha önce doktorum tedavisiz asla çocuk sahibi olamayacagımı söylemişti ve sevgili eşim baba olamama ihtimalinide göze alarak evlendi benimle.Ama ben ikimizden bir parça olsun istiyordum.Erken oldugunu düşünüyordum ama bir yandanda dua ediyordum.Bekledik...Olmadı ve hastaneye gitmeye tadavi olmaya karar verdim.Eşimin mesleginden dolayı ailelerimizden uzakta yaşıyoruz.Eşimin ailesi normal yollardan çocugum olmayacagını bilmiyordu.İyiki uzaktaymışız.Onlardan habersiz başladık tedaviye.Günlerce iğneler vuruldum karnıma.Hepsini korkarak ümit ederek ve bir yandan da hayal ederek.Artık çarşıda pazarda çocuk görünce daha çok hevesleniyordum.Karnıma yastık katıyor acaba hamilelik yakışırmı die düşünüyordum.Sayısını hatırlamıyorum defalarca test alıp başında bekledik eşimle sonu hüsran.İlk aşılama denememiz olumsuz sonuçlandı.Anne olamayacaktım sanırım olmamıştı.İlk deneme olmasına ragmen beni yıprattı.Çok agladım.İkinci aşılama tedavisine başladık.Bu sefer test alıp yapmayacak doktorun kan tahlili için çagırdıgı güne kadar bekleyecektim.Karnıma adet olacakmışım gibi sancılar girmeye başladı bir süre sonra olmadı dedim yine olmadı olmayacak galiba.Eşim hastaneye gitmeye bir gün kala diyarbakıra gitti dış göreve onu yolcu ettikten sonra uyumadım sabaha kadar.Saat 03:30 da uçağı kalkacaktı.Evde yapılmamış tek bir test vardı.O güne kadar bekledim yapmadım ama son gün içimden yapmak geldi kalkıp test yaptım.Daha öncekiler gibi değildi bu ikinci çizgi çabucak çıkıverdi.İnanmadım inanamadım...Ağlaya ağlaya eşimi aradım o tam uçağa binerken baba olacaksın galiba dedim kapattım.Çok dua etmiştim Rabbimden salihlerden hayırlı evlat istemiştim.Rabbim nasip etti.Eşim geldikten sonra hastaneye gidip kan verdim.İçimde bir korku vardı.Evet test pozitif çıkmıştı ama kan tahlili kesin sonuçtu.Eve döndük eşim uykusuzdu uyudu.Bense heyecanla internetin başında sonuçlar çıktımı diye bakıp duruyordum beş dakikaya bir.Bikaç saat sonra çıktı sonuç.Evet hamileydim içimde sevdigim adamdan bir parça taşıyordum olmuştu bu sefer aglaya aglaya eşime koştum uzun bir süre birbirimize sarılıp agladık.Doktor kalp atışlarını duymak için bir hafta sonrasına çagırdı.Gittim.Ve hayatımın ikinci güzel haberini aldım.İkiz bebeklerim olacaktı.Doktor birinin cansız durdugunu onu alabilecegini söyledi.Belkide ilk annelik duygusunu orda hissettim.İçim yandı.Çok üzüldüm çok dua ettim Rabbim ikisinide bize bağışlasın diye.Dualarım kabul oldu.Cansız denilen yavrumunda kalp atışlarını duyduk.Zorlu bir süreç başladı benim için.İlk günler rahattı ama onlar içimde büyüdükçe mide bulantıları halsizlikler yorgunluklar başladı ve arttı.İkili üçlü vs tarama testlerini yaptırmadık.Engelli bile olasalar aldırmayacaktım zaten sadece dua ettim onları sağ salim kucagıma almak için.Yalnızdım...Gurbette olunca öyle kapını çalan pek insanda olmuyor.Rabbimden ve eşimden başka kimsem yoktu yanımda.İkiz gebelik artı tansiyon rahatsızlıgım da olunca sürekli hastaneye gel gitler başladı tabi.Hamileliğin en kötü günlerini öyle böyle atlattık.Sonra iki tane kızım olacagını ögrendim.Dünyalar bizim oldu.İki meleğimiz olacaktı.Onlar büyüdükçe daha net hissediyordum atışlarını.Bugun hareket etmediler diye çok kez acili boyladık :D Onları kaybetmek istemiyordum.Sonunda sorunsuz 31 haftaya kadar gelebildik.Ailem Adana da oldugu için eşim beni adanaya yolladı doğumu orada yapmak için.E son günler olunca haliyle iyice ağırlaştım.Tansiyonda gittkçe arttı.Düşmedi o kadar ilaca rağmen.Doktorum onlara yada bana zarar gelmesin diye 36 haftalıkken kızlarımı almaya karar verdi.Eşimi aradım hemen uçağa atlayıp geldi yanıma bir gün sonra doğum olacaktı.O gün geldi... Saatler sonra meleklerimi kucağıma alacaktım.Tabi içimde bin bir türlü korkular...Doktor ilk sıraya beni almış ilk ben gittim doğuma.Eşim arkamdan çok ağlamış öyle söyledi ablam. Canım benim bize birşey olacak diye çok korkmuş.Doktorum bebeklerimin küveze girme ihtimali oldugunu söylemişti.Küvezleri hazırdı yanıbaşımda duruyordu.Hatane personelinden Allah razı olsun hepsi birbirinden sıcakkanlıydı ve onların güler yüzü beni rahatlattı.Meleklerim doğarken ben ayık olacak ve onları ilk ben görecektim.Ameliyat başladı bir kaç dakika sonra kedi yavrusundan farksız ağlama sesi geldi başımı kaldırdıgımda ilk meleğimi gördüm.O kadar güzeldi ki ona bakayım derken ikinci meleğimde açtı gözlerini dünyaya.Yanı başıma koydular ben bir yandan ağlıyor bir yandan güzellerimi izliyordum.Hemşire kıyafetlerini giydirmeye başlayınca tamam dedim küvez yok.Benimde dikişlerim atılınca hep birlikte çıktık amelyathaneden.Ailem üçümüzün birlikte gelecegini bilmiyordu ummuyordu.Önde kızlarım arkada ben büyük bir heyecanla odamıza götürdüler bizi.Ailemin özellikle eşimin o anki hallerini asla unutmıcam.Bebek iki tane olunca ilk önce unuttular beni tabi.Sonra fark edildim. :D O gece ablam ve eşim kaldı yanımda.Ertesi gün kızlarımla birlikte çıktık hastaneden.Şimdi bebeklerim iki aylık.Ebrar & Eslem Nur iyiki geldiniz sizinle ikiyken dört olduk çekirdek bir aile olduk.Rabbim sizi bize bağışlasın...