meltemefenaz Annenin Doğum Hikayesi

Doğum Boyu: 52
Doğum Kilosu: 3.670
Doğum Tipi: Sezaryen
Hastane: samsun kadın doğum ve çocuk hastanesi
12 Şubat 2007 pazartesi gecesi uzanmış tam uyumaya çalışırken içimdeki ses kaldırdı beni yatağımdan. Hep söylenen bir belirti var. Oğlum gelmeye mi hazırlanıyor ne. Tekrar uzandım yatağıma elim karnımda oğlumla konuşurken dalmışım uykuya.

Sabah kalktım içimde tuhaf bir sabırsızlık sanki bir şeyler olacak. Ev i dolaşıyorum. Oğlumun kokusu sinecek çok yakında hissediyorum. Hastane valizimi kontrol ediyorum, bebeğimin eşyaları hepsi eksiksiz. Çiğdem yanımda onunla konuşuyorum. Sancım yok ama yavrumun hareketleri de yok. Anneme ve Erdin e haber veriyorum. Onların ısrarları üzerine doktorum Ercan beyi arıyorum. Hemen hastanenin yolunu tutuyoruz.1 aydır oralardayım zaten. Gidiyorum kalıyorum geliyorum. Yine elim boş dönecem diye düşünürken, Ercan bey acil ameliyata alınmam gerektiğini söylüyor. Yavrumun can suyu kalmamış meğer. İşte bu dün geceden beri yaşadığım sıkıntı, sabırsızlık bunun belirtisi. Çok iyiyim, çok az kaldı oğlumla buluşmama.Erdin eşyalarımızı almak için eve dönüyor, çiğdem yanımda her zamanki gibi.Ben geziyorum hastanenin içinde.kahkahalar atmak istiyorum sevinçten.oğlumun kalp atışlarını dinliyorlar 15 dakika.o da sabırsızlanıyor anlaşılan.son 1 aydır çaba içerisinde gelmek için ama engelleniyor her seferinde. Canım annem ve canım babam geliyor yanımıza. Gözleri dolu telaşlılar. Dualar ediyorlar bana sarılıp.

Akgül annem Osman babam Nursel ablam Güliş ablam herkes yanımda. Gözbebeğim Özden yok yanımda :(

Ameliyathaneden haber geliyor. Beni bekliyormuş Doktorum. Karnım burnumda :)koşar adımlarla ameliyathanenin yolunu tutuyorum. Sevdiklerim arkamda.Annemin sesini duyuyorum""yavaş kızım düşeceksin"" :) El sallıyorlar bana dualarla. Son anda Erdin kamerayı uzatıyor yanımdaki sağlık personeline ama onu göremiyorum.

Ameliyat elbisemi giyip çıkıyorum masaya. Doktorum geliyor. Moral veriyor bana konuşuyor. Sakinleştirmeye çalışıyor. Ama ben sakinim zaten. Oğlumu bekliyorum sevinçle sessizce. Saate bakıyorum tam 13:40 ve ben o anda uyuyorum...

Sesler geliyor etrafımdan ""uyan meltem oğlun doğdu"" diyorlar. Sanki hiç uyumamış gibiyim. Bakmak istiyorum ama olmuyor. Sesini duyuyorum bebeğimin. "Bir sorun mu var" diyorum.""Her şey yolunda çok sağlıklı"" diyorlar.çok fazla sancım var ama umurum da değil.

Afacan oğlum çok acıkmış, daha ameliyat masasında sağ koluma yatırıyor hemşire ablası. ""Emecek Annesi"" diyor. Ağrılıyım sancılıyım. Ama çok mutluyum çok huzurluyum. SAĞ TARAFIM KUTSALLAŞIYOR OĞLUMLA...

Ameliyathaneden çıkarıyorlar bizi ben sedyede oğlum sevgi teyzenin(hastane personeli ve tanışımız) kucağında gidiyoruz odamıza. Herkes ameliyathanenin kapısında bekliyor bizi. Annemi ve Erdin i fark ediyorum kısık ve mutluluk dolu gözlerimle. Saçımı okşuyorlar şefkatle.
Annem ve Babam, Akgül Annem ve Osman Babam,Halamız ve Güliş Ablamız,Nursel Ablam ve Çiğdem, Fevziye Yengem ve Kani Dayım, Mehtap... herkes bizi karşılıyor ameliyathanenin çıkışında...
İşte sevgi, işte aşk, şefkat, huzur, sabır hepsi bir arada ANNE yim bende.
13 Şubat 2007 salı… Oğlumun doğum günü bugün…
Ömrümün anlamlandığı gün bugün… Şükür edicem ömrümün sonuna kadar…

Bugün 27 ekim 2012 ve ben ikinci mucizemi kucağıma almaya hazırlanıyorum. Onun güzel hikayesinide yazabilmek ümidiyle...