mega_bitli Annenin Doğum Hikayesi

Doğum Boyu: 50 cm
Doğum Kilosu: 3.550
Doğum Tipi: Sezaryen
Hastane: Özel Erdem Hastanesi
Hamile olduğum 9 ay boyunca okumadığım doğum hikayesi kalmamıştır heralde :) Ben hiç doğuramayacakmışım gibi gelirdi, doğar doğmazda hemen yazıcam diyordum ama bir canavar doğuracağımı bilmiyordum. 4 yıllık evliliğimizin sonunda artık bir bebeğimiz olsun bizimde dedik, Rabbime şükürler olsun çok beklemedik, bir sonra ki ay hamile olduğumu öğrendim. Eşim bir hafta doğru düzgün bişey konuşmadı, ben 1 hafta ağladım (neden ağladığımı bilmiyorum) biraz sıkıntılıda olsa bebeğim açısından sorunsuz bir hamilelik geçirdim diyebilirim. Ben oğlum diye severken karnımı, eşim kız olacağından emindi. 16 haftalıkken doktorun bize 'aa pipi ' demesi hala gözümün önünde. Her ay kontrolde doktorumuzun verdiği ultrason resmiyle bir ay avunur, eşe dosta heyecanla gösterip 'bak oğluma, güzel dimi' diye gösterip durmakla geçti :) Gebeliğim süresince kendimi normal doğuma hazırladım, kilo artışım artmasına rağmen doğumum kolay olsun, sorun çıkmasın diye kar yağdığında bile yürüyüşlerimden taviz vermedim. Benim hamile olduğum dönemde bir çok arkadaşımda hamileydi, hepsi normal doğum istemelerine rağmen sezaryen oldular. Ben bu konuda kararlıydım mecbur kalmadıkça düşünmeyecektim (çok fazla korkmama rağmen) Son 3 ay reflüm tavan yaptı diyebilirim, geceleri kabus gibi geçmeye başladı, 32. haftada işyerimden izne ayrıldım, zaten artık işe gidip gelecek durumda değildim. Evde düşündüğüm gibi ıstırahat edemedim, aniden sancı gelir düşüncesiyle işlerimi ertelemeden yapmaya çalışıyordum ve devamlı hazırlıklıydım. Annemlerle birlikte bebek alışverişine çıktık ve doğum çantamı eksiksiz tamamladık. Onları yerleştirmek öyle zevkliydi ki. Hayatımda ütü yaparken ağzımın kulaklarımda olduğu başka bir an daha olmadı :) Herşey tertemiz hazırdı artık bekliyorduk. 39. haftada kontrole gittiğimde güleryüzlü doktorum büyükbir ciddiyetle tekrar tekrar baktı ve 'senin suyun çok az' dedi. Bu şekilde bekletemeyeceğini, sabahtan yatış için gelmemi söyledi. Ağlayarak çıktım odadan. Korku, sevinç, heyecan ne yapacağımı şaşırmıştım. Eve gidip temiz evi tekrar temizledim, hazırlığımı yaptım sabah 8 de yatışım yapılacak ve suni sancı verilecekti. o akşam son yemeğimi yedim 8 saat daha birşey yememem gerekiyordu. Ertesi gün evimde bir bebeğin olacağını hayal bile edemiyordum, karnım inecekti, özlermiydim acaba karnımın bu halini diye düşündüm ama özlemiceğimi biliyordum :) sabaha doğru uyudum herkesten öncede uyandım okuyup, üfleyerek çıktık evden. ben gergin, eşim gergin kavga ede ede düştük yola. Kayınvalidemler geldi, annemler hastanede bekliyor herkes heyecanlı. Yatışım yapıldı, odam hazırlandı, beni hazırladılar ve sancıyı taktılar. Ben zaten sulu göz bi insanım ağlamaya devam. Bir yandan nst ye bağlıyım, sancı yükseliyor ben bişey hissetmiyorum. Sancı geldi gelecek derken akşam oldu bende tık yok, sancı olmadığı için açılmamda yok. Akşam sancıyı çıkardılar, sabah tekrar takıcaz dediler. O gece açlıktan uyudum, uykumdan yarım saatte bir belime giren ağrılarla uyandım. Sancımın gelebileği ihtimali bile yok aklımda. Sabah 6 gibi içimde pıt diye birşey koptu - anne koş hemşireyi çağır bişey oldu diye bağırdım, hemşire geldi nevresimi kaldırdı suyun gelmiş dedi inanamadım kalan su geldi hissedemedim bile. Hemen akabinde şiddetli bri sancı vurdu neye uğradığımı şaşırdım. Evet artık sancım gelmişti 5 dk. da bir belimden kasığıma vuruyordu doktorum yarım saatte bir gelip açılma varmı diye bakıyordu ama yok. Ben böyle 9 saat kadar sancı çektim açıldı açılacak diye ama 1 cm açıklık vardı, oda doktorların muayeneleri sırasında olmuş. doktorum son geldiğinde -artık eziyet etme kendine, bir saat sonra birden açıladabilirsin, 3 gün sancı çekip sezaryenede girebilirsin dedi. bende artık dayanamıcamı söyledim, bebekte susuz korktum normal doğum sevdasına ona bişey olur diyede. Apar topar hazırladılar beni sezaryena. eşim o sırada eve gitmişti haber verin gelsin dedim, yetişeyim derken kaza yaptığını ameliyattan sonra öğrenecektim. Eşimi görücem diye yarım saat fazla sancı çektim sonra aldılar beni. Ameliyathane gerçekten soğuktu hayatımda ilk kez girdiğim bir ortam, sancımda bir yandan vuruyor -doktoruma özlem hn. beni bayıltın nolur dedim ve bir kaç dk. içinde bulanıklaştı herşey . Sonra gözümü açtım kimse yok 5 dk içim geçmiş gibiydi ama kımıldayamıyordum sonra hemşireler beni odama götürdüler, herkes odamda beni bekliyordu benimse tek dediğim oğlum doğdumu gerçekten. Doğmuştu sedyeyle odama girince o çekik gözlerin fıldır fıldır döndüğünü gördüm ilk. Babasına çok benziyordu :) sonra onu kucağıma verdiler o bir kaç saniyeyi hayatımın hiç bir anına tercih etmem.. böylemi kokarmış evlat, bu kadar güzelmi olurmuş evlat ağlamaktan konuşamadım. neticesinde 2 gün daha hastanede kaldım, babası 2 saat sonra gelebildi, o gelince öğrendim kaza yaptığını, sosyal paylaşım sitesinden görmüş oğlunu ilk kez :) Şimdi oğlum 14 aylık bir canavar oldu, adıda Atakan Emir oldu :) Her anı başka güzel, her hali başka güzeldi. bakmaya doysam yavruma uyuyacağım ama doyamadım. Allah ıma bin şükür sağlıkla geldi yavrum. Allah her isteyene nasip etsin. Allah yavrularımızı bize bağışlasın her şeye değiyor. Herşey unutuluyor onun gülüşü kalıyor.
Biraz uzun olmuş sanki :)