Doğum Boyu: 46
Doğum Kilosu: 2500
Doğum Tipi: Sezaryen
Hastane: bursa özel medikal park
merabalar ben buraya yaklaşık bir senedir üyeyim ama bir türlü elim kılavyeye gidip hikayemi yazamadım nasp bu güneymiş.Rabbim bana 2002 senesinde dünya güzeli bir kız nasip etti çok şükür o büyüdü kızım dokuz yaşındayken tekrar bir çocuk istedik ve çok şükür rabbim bu seferde bir oğlan nasip etti oğluma hamileyken eşim işinden istifa etmişti ve işsizdi doğuma iki hafta kala bursada bir iş buldu hamile halimde ankaradan bursa gemliğe taşındık çok şükür iki hafta sonrasında da oğlum dünyaya geldi artık çocuk istemiyoruz allah isteyenlere versin derken içimden hep keşke 4 kardeş olsalarda birbirlerine destek olsalar diye geçiriyordum ama 4 çocuk yapmak için ne cesaretim vardı nede düşündüğümde mantıklı geliyordu'' 4çocuk annesi enise'' kulağa çok komik geliyordu yok artık o kadar değil dedirtecek kadar saçma bi fikir gibiydi taki oğlum 7 aylık olana kadar.
oğlum 7 aylıktı ve ben tekrar hamile kalmıştım çok kötü bir durumdu kafayı yiyecektim neredeyse ne yaparım ne ederim bilemiyordum hamileliklerim hep çok kötü geçmişti hatta oğlumda sürekli hastanedeydim şimdi tekar aynı şeyler olacaktı ben hazır değildim sanki hayata küstüm sırf hamilelik psikolojisine girmemek için 4 ay hastaneye bile gitmedim ama çok şükür umduğum gibi değildi bulantım çok az oluyordu gün içinde çok rahattım bi sıkıntım olmadı ensonunda bari cinsiyetini öğreneyim artık kaçış yok alışayım diye hastaneye gittiğimde ikiz gebesi olduğumu öğrendim
Allahım şok üzerine şok yaşıyordum ben bitanesini zor kabullenmişken ikinci bir bebek daha geliyordu evdede bir bebek var tam üç bebekle nasıl başa çıkarım derken tabi güya bana yardıcı kuvet olcak kayınvalidemin geliş vizeside çıkmıştı allahıma çok dua ettim rabbim çekebileceğim yükten fazlasını verme diye artık doğum yaklaşmıştı bense bebişlerime çok alışmıştım oğluma ninni söylerken bile ikizlerimi düşünüp bir iki ay sonra onlarıda buraya yatırıp hepsini birden uyutacağım diye düşünürdüm ikiz annesi olmak çocukluğumdan beri hayalimdi zaten bebişlerime aynı kıyafetleri giydirip onları arabalarına bindirip gezdirmek birlikte parka gitmek bunları düşündükçe artık üzülmek bi yana sevincimden yerimde duramıyordum bi yandada artık doğum hazırlıkları başladı bu seferde buradaki hastane beni kabul edemeyeceğini çünkü son kanunla beni sadece normal doğumla doğurtabileceklerini söylediler bende daha iyihastane aryışına girdim bursa medikal park hastenesini önerdiler bende orda özlem oruç şener adında bir doktora gitmeye başladım her gidişimde herşey çok normal diyerek beni rahatlatıyordu bebişlerimden birinin daha az hareket ettiğini söylediğimde bana hareketleri karıştırıyorsundur demişti doğumdan 10 gün önceki muayenede kilolarının ve sağlıklarının çok iyi olduğunu söyledi 1 ekime gün verip beni uğurladı heyec anlı bir bekleyişten sonra gün geldi sabah ezanıyla kalkıp hastaneye gittik bana bakacak kimsem olmadığı için eşim kalacaktı yanımda odamızı verdiler herşeyi ameliyata girmeden önce ayarladım keremin giysileri kerimin giysileri picamalar vs herşey hazırdı artık beni giydirmeye yani ameliyat önlüğünü giydiymeye bi hemşire geldi giydirdi bi de bebişlerin kalp atışlarını dinleyelim dedi birinin kalbi sanki çıkacakmış gibi atarken diğerinin kalbi çok sakin atıyordu hemşireye hangisi normal diye sorduğumda hemşire biri çok yaramaz ve heyecanlı diğeri çok sakin bi çocuk olacak herşey normal telşlanma dedi bende gönül rahatlığı ile ameliyathaneye gitim oranın böyle soğuk böyle lanet bir yer olduğunu bilmiyordum odaya girer girmez beni bir titreme aldıki hemde nasıl bacaklarımı çenemi tutamıyordum bir yandanda yanımdaki hemşireyle konuşmaya çalışıyordum zaten hastanede ne kadar hemşire varsa toplanmıştı ikiz doğum diye ne olur bebişlerimi ben uyanmadan babalarına vermeyin o bakamaz diye tembihledim tamam diyordu hemşire ki o andan sonrasını hatırlamıyorum uyandığımda doğumdan bir saat geçmişti heyecandan duramıyordum uyandırma odasında beklerken bir yandan sancıdan kıvranıyordum bir yandan da bebişlerimi görmek için can atıyordum beni sedyede götürürlerken konuştuğum hemşireyi gördüm hemen ona bebişlerim nasıl gördünüzmü dedim onun benim yanımdan kaçışını hala unutamıyorum o anda bişeylerin ters gittiğini anladım koridorun sonundaki asansöre bindiğimizde arkamda eşimin olduğunu fark etim ağlamaktan gözleri kıpkırmızı olmuştu aaşkım dedim sadece küçük bi ses verdi hı dedi aşkım ne oldu dedim yok bişey canım odamıza gidiyoruz dedi var dedim söyle var diye defalarca söyledim zemin kattan 11.kata çıkmak bilmedi sanki asansör aklımdan milyonlarca bişey geçti sakatmı doğdular yapışıkmı yoksa evdekileremi bişey oldu ne oldu hadi söyle diye bağırdım oda ağlayarak aşkım allah bir tanesini bizden aldı dedi ne dedim anlayamadım kafam durdu sanki ne oldu dedim niye niye diye ağlamaya başladım bilmiyorum dedi o anları tam hatırlayamıyorum ne dedim ne yaptım bilemiyorum tek bildiğim ağladığım hıçkıra hıçkıra ağladığımdı sonra hemşireler geldi diğer bebeğimi getirmişlerdi kucağıma aldım öptüm kokladım ama sanki yarımdık ikimiz bir tam değildik o anda bi eksiğimiz vardı kabullenmesi çok zor ama bebeğim için zorundaydım evde bekleyen çocuklarım için zorundaydım öğleye doğru benbiraz sakinleşince doktor geldi kapıdan girer girmez ne oldu dedim bi sakin ol yarana bakalım dedi çok sakin sanki hiç bir şey olmamış gibi geldi beni muayene etti sonra doğum sırasında ikisinin birden çıkmaya çalıştığını bu yüzden birini kaybettiğimi söyleyip kaçar gibi odadan ayrıldı daha sonra eşime ben bunu söylediğimde eşimin kendisinede doğumdan önce ölmüş olabileceğini söylemiş bu ikili konuşma bzii çok rahatsız etti tekrar doktorla görüştük bu sefer eşime söylediğini tekrar etti bir yandan doktora güvenmeye çalışırken bir yandanda aklımı sorular kemirdi durdu acaba ben uyurken bebeğimin boynunu mu kırdılar düşürdülermi diye düşünmekten uykularım kaçtı bunu düşünmek hepsinden çok daha zor geliyor eşim bana 11 yıllık evliliğimde ilk defa bu acıyla bu kadar yakın derken ben bir yandan sezaryan yarası bir yandan gönül yaramla uğraşırken kayın validem sağolsun eşimle bizi birbirimize düşürdü eşim beni elimde 13 günlük bebeğimle terk etti boşanmaya karar vverdi tam 15 gün ankaraya annesinin evine gitti kabus gibi günler geçirdim yanımda bir tek tanıdık akraba arkadaş olmadan kendi acımı kendim yaşadım hem terk edildim hem bebeğimi bir kere uzaktan bile göremeden kucağıma bir kere alamadan toprağa verdim o günlerde beni ayakta tutan sadece evlatlarımdı daha sonra herşey geçti eşim döndü kayıvalidem barıştı olan benim mincacık kuzuma oldu çok şükür sütüm kesilmedi ama en mutlu olacağım zamanlarım başkalrı yüzünden perişan oldu ben onların hepsini allaha havale ettim rabbimin mutlaka bi bildiği vardır diyorum bebeğimin ölümünde eğer hatalı olan varsa zaten hem bu dünyada hem ahirette hesabını zaten verecek bende kuzumu ahirete büyüteceğim inşallah allah kimseyi evlat acısıyla sınamasın hiç bir yuvayı evlatsız hiç bir evladı da anasız babasız bırakmasın bu arada bebşlerimin isimlerini kerem ege ve kerim mete diye düşünmüştüm ama cenaze işleri felan araya girince herşey allak bullak oldu hiç büyümeyecek kuzumun adı bilgehan şu anda 5 aylık olan kuzumun adı ise metehan oldu
enise83 Annenin Doğum Hikayesi
merabalar ben buraya yaklaşık bir senedir üyeyim ama bir türlü elim kılavyeye gidip hikayemi yazamadım nasp bu güneymiş.Rabbim bana 2002 senesinde dünya