ebuber Annenin Doğum Hikayesi

Doğum Boyu: 48
Doğum Kilosu: 2740
Doğum Tipi: Sezaryen
Hastane: Surp Pırgiç / Ermeni Hastanesi
Babanla evlenemden önce karar vermiştik aramıza geleceğin tarih için. 2 yıl sonra bizimle olacaktın. Ama daha 1 yıl bile olmamıştı ki senin eksikliğini o kadar hisseder olduk ki. Kararımızı tekrar gözden geçirdik. Evet bekleyemeyecektik. Hemen iyi bir doktor ve hastane bulmalıydım. Yıllar süren polikistik tedavisi yüzünden tedavisiz çocuğum olamayacağı söylenmişti. Korkuyordum, korkuyorduk. Ya sana sahip olamazsak.
İlk doktor kontrolüne gittim. Doktorun Luset Hanım beni çok rahatlattı. Önce 3 ay deneyelim, olmazsa tedaviye başlarız dedi. O kadar çok istiyordum ki seni. İlk ay yalancı gebelik yaşadım. İkinci ay yine bulantılar yaşamaya başladım ama yine yalancı sinyal diye ihtimal bile vermedim. Bulantıların hat safhaya çıktığı bir akşam test aldım. Babana söylemeden yaptım. İki çizgi de çıkmıştı. Ama ikinci çizgi çok silikti. Babana "sanırım hamileyim" dedim. Söyleyiş şeklimden o da şaşırdı. Yanağımı elledi buz gibiydi. Heyecandan tansiiyonum düşmüştü. Ağustos ayıydı ve ben buz gibiydim. Emin olmak için hemen hastaneye gittim. O bir saat belki de hayatımın en uzun bekleyişiydi. Ne olur doğru olsun diye dua edip durdum. Ve evet sen benimleydin Kelebeğim.
Doktor kontrollerimiz başladı böylece. Her kontrol başka bir heyecandı benim için. Baban ilk başlarda çok tepkisizdi. Acaba pişman mı oldu diye çok düşündüm. Sen karnımda hareketlendikçe ben sana iyice bağlanıyordum. Babanın böyle uzak oluşuna da çok üzülüyordum. Taaki o da senin hareketlerini hissedene kadar. O günden sonra heyecanı da mutluluğu da gözlerinden okunmaya başladı.
Sana hamileliğimde öyle büyük sıkıntılar yaşamadım. 4. ayda kilonun geriden geldiğini öğrenen kadar. O günden sonra hep endişeli doktor kontrollerim oldu. Hep içimden iyi olacağını biliyordum ama endişe etmeden de duramıyordum. O kadar hareketliydin meleğim senin sağlıksız olacağını aklıma bile getirmiyordum o yüzden. Hareketliliğin biraz acelecilikte getirdi sana. 36 haftada geldin. Artık kollarıma gelmek için sende sabırsızlanıyordun. Doğumdan bir gece önce hiç uyuyamadım. Seni hayal ettim, ilk karşılaşmamızın nasıl olacağını. Sabah dayın ve anneannen bizi evden aldı. Hiç korkmuyordum ameliyattan. Çünkü bana ömrümü, nefesimi verecekti bu ameliyat. Ameliyathanede beni hazırlarlarken doktorun ve diğer doktorla sohbet ettim. Ama aklım hep senin kilondaydı. Küveze girmeni istemiyordum. Bu düşünceyle narkozu verdikleri için ayılır ayılmaz ilk sorduğum soru küveze girdi mi? Kaç kilo?
Odamıza çıktığımda henüz ayılamamıştım. Babansa bana seni anlatmaya çalışıyordu. Kırmızı suratlı bir kızımız oldu. 5 saniye ağlayıp 30 saniye uyuyor diye. Ve o anda seni getirdiler. Küçücüktün. Kollarıma verdiler seni. İkimizde Ağlıyorduk. Hayal edememişim. İlk karşılaşmamız hayallerimin bile ötesindeydi.
Beni en çok şaşırtan şey ise baban oldu. Ondan beklemediğm kadar ilgili bir baba.
Hayatımızın ışığı oldun MİNİK SEVGİLİMİZ. Ben de baban da seni çok ama çok seviyoruz.