1 buçuk yıllık evliyim. Normalde Öersinde yaşıyoruz ama eşimin işi dolayısıyla Adana’nın bi kötümseriz. Onun ailesi arkadaşları hep burada. Birde 3 aylık bi kızımız var. Doğduğundan beri sürekli ben ilgileniyorum, burada arkadaşım veya ailem olmadığı için dışarı çıkamıyorum. Bebeğim çok ağlıyor e doğal olarak doğru düzgün bir şey ile ilgilenemiyorum ev işleri vs. Ama yemek yapıyorum zorda olsa. Kişisel olarak kendime bakamıyorum. Kocam da sağolsun ev dağınık olduğunda ev işi yapamadığımda çok kızıyor. Akşam üzeri 4 gibi eve geliyor yemek yiyip annesigile ya da köyün içine arkadaşlarının yanına gidiyor. Utanıyorum ama cinsel olarak zaten çok aktif bi insan değil çocuk olmadan önce de olduktan sonra da ayda yılda bir olurdu. Evden içeri geldiğinde güzel sözlerle karşılasam bilenaynı karşılığı vermiyor. Çevremdeki insanlara kocam çok ilgili çok yardımcı olur bana diyerek bahsediyorum ama işte. Elimden ne geliyorsa yaptım konuştum, ağladım, bağırdım fayda etmedi. Evlendiğimiz ilk zamanlar altınlarımı bile çaldı çok üzerinde durmadım. Beni salak yerine mi koyuyor bilmiyorum ama bıktım artık keşke evlenmeden önce gerçek yüzlerini görebilsek.