7-11 Mayıs tarihleri “Lohusa Depresyonu Farkındalık Haftası” olarak anılıyor. Biz de lohusa depresyonu yaşamış annelerimizin sitemizde paylaştığı sorunlarını, duygularını ve tavsiyelerini bu yazıda bir araya getirdik. Korkma, bu süreç gelip geçici ve devamında seni, bebeğinle birlikte geçireceğin çok güzel günler bekliyor!
Yorumları okumadan önce bu yazıyı okuyup, nelerle karşılaşacağını öğrenebilirsin: A’dan Z’ye Hafta Hafta Lohusalık Rehberi
mertcim annenin yorumu:
“Anne olmadan önce duygularım bambaşkaydı, anne olduktan sonra ise bambaşka oldu. Duygusal bir insandım, doğumdan sonra daha da duygusal oldum. Tek dezavantajım doğumdan sonra eşimle 1 ay ayrı kaldık. Yeni alışmaya çalıştığın bir dönem, eşin yanında değil ve acemisin... O geçirdiğim bir ayı anlatamam, çok zor olmuştu.
Doğum yapacak anne adaylarına tavsiyem doğumdan sonra lohusalık döneminizi eşinizle birlikte atlatın, ayrı kalmayın. O zor dönemdeki tesellim ise bu durumun geçici olduğunu ve hormonlardan kaynaklandığını bilmemdi ve çok şükür ağlasam da üzülsem de bitti, geçti…”
AYSEBURUK annenin yorumu:
"Ahh bu sorunu ben de yaşadım, inanın çok zor zamanlar. Ben psikolojik tedavi bile görmeyi düşünmüştüm ama biraz sabredin zamanla geçiyor ve mutlaka birileri yanınızda sürekli olsun, ama tabii bunlar sevdiğiniz insanlar olsun bu çok önemli. Onlar seni anlayabiliyor. Biraz da dışarı çıkın, dolaşın, hava alın, bebeğinizi güvendiğiniz birine bırakın ya da yanınıza alabiliyorsanız alın. Ben hiç yalnız kalamazdım sanki üzerimi kafesle kapatıyorlarmış gibi geliyordu ve sürekli bebeğimi kaybedicekmiş gibi br hisse kapılıyordum. Allah sabır versin."
deren14 annenin yorumu:
“Çok ağır bir doğum sonrası depresyon geçirdim. Hamilelik esnasında endişe ile başlamıştı. Komplikasyonları olan, travmatik bir doğum yaşadım. Doğumdan sonra durumum iyice ciddileşti. Uykusuzluk, endişe, halüsinasyonlar, intihar düşünceleri… İlk 3 ay bebeğimle hiç ilgilenemedim. 4 farklı ilaç kullandım, çok zor dönemlerdi. 6. ayda düşünce alanı terapisi (TFT) diye bir yöntemle karşılaştım. Mucize gibiydi, 3 saatlik terapiden sonra çok çok iyi hissetmeye başladım. Zamanla ilaçların hepsini bıraktım.
Şu an oğlum 1,5 yaşında ve ben psikolojik olarak oğlumdan önceki dönemden bile daha iyiyim. Bu yazıyı buraya yazmak önemli, çünkü ben depresyonda olduğum zaman internette bana umut verecek bir şeyler bulabilmek için çok uğraştım. Bu umudun ne kadar kıymetli olduğunu biliyorum!”
godekli annenin yorumu:
“Tamamen normal bir durum ve bunlar hormonal değişikliklerden kaynaklanıyor. Ben de lohusa döneminde eşim hariç kimseye tahammül edemiyordum ve istemiyordum. Her söylenen laftan alınıyordum. Bebek her ağladığında benimde içimden ağlamak geliyordu. Fakat hepsi geçti. Geçecek merak etmeyin. Sağ olsun etrafımdaki herkes, başta eşim olmak üzere bu hassas dönemde çok özen gösterdi.
İlk 6 ayın nasıl geçtiğini anlayamadım. Kızım ek gıdaya geçip de emzirmeler nispeten azaldığı dönemde ben de bir sıkılmaya başladım evde. Bebekten başka bir hayatım olmadığını hissettim ve haftada 2 gün hobi kurslarına başladım. Kızım 1 yaşında hala da devam ediyorum. Kızım 3 yaşına gelene kadar tekrar çalışmayı düşünmüyorum ama zaman ne getirir bilemiyorum...”
çikolatama annenin yorumu:
“Benim 8,5 aylık bir kızım var ve ben de işlerime son verdim, bebeğim için evde kalmayı tercih ettim. Bir taraftan gözünden sakındığınız bebeğiniz ve onun iyi bir şekilde gelişimini sağlamak, bir taraftan gelirin düşüp masrafların artması ile yaşanılan sıkıntı, bir taraftan bitmeyen yorum ve laflar... Size tavsiyem bebeğinize bunları hissettirmeyin ve sadece bebeğim senin için diye düşünün. Çünkü bebeğiniz sizin vücudunuzun enerjisinden her şeyi anlar ve huzursuzluk yaşar, bu da size aynen döner. Kendinizi ne kadar rahatlatırsanız o da o kadar huzurlu olur.
Ben de bir an depresyonda olduğumu fark ettim ve kesinlikle kendimi toplamam gerektiğini beynime yerleştirdim. Ben ne kadar huzurlu olduysam, bebeğimde o kadar huzurlu oldu ve inanır mısınız bunu başardığım gün ve sonrası bebeğim akşam 9’da uyudu, sabah 6’da mutlu bir şekilde uyanmaya başladı. Tabii ben her 3 saatte bir emzirdim, uykusunda emdi ve uyumaya devam etti. Bana da çok karışmak isteyenler oldu ama benim bir kulağımdan girdi bir kulağımdan çıktı, kendi bildiğim şeyleri yaptım. Benim ilk bebeğim ama onu kucağıma aldığım dakika itibari ile her konuda tecrübeliymişim gibi bir güç geldi ve çok şükür 8,5 ayı sorunsuz atlattık.”
muamua annenin yorumu:
“Doğumdan sonra kaldıramayacağım bir yükün altına girdiğim endişeleri, bir daha iş hayatına dönememe, tekrar iş bulamama, bebeğe maddi manevi iyi bakamama… Vücudumun eski haline hiç dönmeyecek olması korkuları yaşıyorum. İşe yaramaz olduğum hissiyatı var. Ne yapacağım bu hisleri, korkuları? Bunlarla baş etmeye çalışıyorum. Yoğun bir iş temposundan sonra sadece emzir, altını temizle, uyut ve gazını çıkar. Bebeğimi çok seviyorum ve anne olduğuma da pişman değilim ama bunları da hissediyorum…”
tubabilici annenin yorumu:
“Doğum sonrası depresyon geçirdim. Açıkçası hamileyken hiç endişem yoktu, nasıl bakacağım, becerebilir miyim diye… Ama doğum erken olunca, çok sıkıntı yaşadık. Bu da beni depresyona sokmaya yetti. Neden bir tek ben erken doğum yaptım? Neden kimsenin başına gelmiyor da bir tek benim başıma geldi gibi şeylerle kendimi bunalttım. Bir de erken doğumdan ötürü çok sorun yaşadık. Sürekli doktordaydık. Kendi sağlığımı unutmuştum, sezaryen ağrısı hiç çekmedim. Tamamen oğluma kanalize olmuştum. Bu yüzden de 6-7 ay depresyondan çıkamadım. Sürekli oğlumu kaybetme korkusu yaşadım.
Çok zordu... İyi ki annem hep yanımdaydı. Yoksa ne yapardım bilmiyorum. Hatta bir keresinde yine zırıl zırıl ağlarken babam; “Kızım ne yapalım, Allah vermiş, Allah alır. Yapacak bir şey yok dedi. Sustum o an. Yani bu kadar basit mi benim oğlum ölsün mü? Daha beter ağlamaya başlamıştım:)) Neyse ki hepsi geçti, gitti...”
hseckn annenin yorumu:
“Doğum sonrasında kadınların %80'inde lohusalık depresyonu görülmektedir ve bu yeni bir durum değildir. Çok eski yıllarda da vardı ancak ismi farklıydı (al basması gibi). Günümüz şartlarında tıp ilerledi, uzmanlar tedavi yöntemlerini buldular. Bütün kadınlar bu tarz duyguları yaşarlar ancak bazıları hissetmez bile, bazıları hafif atlatır, bazıları da bir uzman desteğine ihtiyaç duyar.
Bazıları da bu durum yokmuş gibi davranır bu duygularını erteler veya saklar. BU EN TEHLİKELİ OLAN DURUMDUR. Size tavsiyem hissettiklerinizden dolayı asla kendinizi yargılamayın, suçluluk duymayın. Bu düşüncelerinizi bizlerle paylaşmanız çok güzel. Her kadın bu cesareti gösteremiyor. Ben de lohusalık depresyonu yaşamış ve ALLAHA ŞÜKÜR atlatmış bir kadınım.”
Aslansss annenin yorumu:
"25 yaşındayım 2 yaşında bir kızım var ve şu an 5 aylık hamileyim.
Kızıma hamilelik sürecim çok güzeldi, hiçbir sorunum yoktu, mutluydum, postpartum falan hayatımda hiç duymadığım bir şeydi, kimse ben böyle oldum dememiştim. Kızım doğdu, bir kaç gün sonra onun hafif sarılığı, 1 hafta boyunca topuktan kan almaları, onun ağlaması, benim ağlamam, sütüm fazla olup çocuğu boğar korkusu derken postpartum oluvermişim…
Bebeği sevmek, kucağıma almak istemiyordum, emzirmeye korkuyordum, sanki kan beynime çıkıyordu. Asla yalnız kalamıyordum. Hep ağlamak istiyordum, kendimi atıveresim geliyordu, öyle boğulmuştum. Psikiyatriye gittim falan derken çok şükür atlattım. Tabii onu atlatana kadar, sen senden geçiyorsun. O zamanlar bilmedim araştırmayı elimin altında telefon, Facebook falan biliyoruz da bunu yazmak, araştırmak hiç aklıma gelmemişti. Belki o zamanlar bilseydim benim gibi olan bir sürü annenin varlığını bilip daha kolay atlatırdım.
Peki şimdi sorunum ne biliyor musunuz, gene aynı şeyleri yaşıyorum. Üstelik doğurmadım ve içimde ne bir heyecan ne başka bir şey var, sanki kızımdan soğumuş gibiyim. Fakat şimdi yine bu depresyon beni hedef seçti bu sefer biraz uzun yakaladı ama inşallah yine yeneceğim. Neden insan çocuğundan soğuyormuş hisseder aslında onu ne kadar sevdiğini bile bile… Yine mi bu hormonlar? Bugün psikolog tedavisine başladım. İnşallah geçince size tekrar geçti diye bağıra bağıra yazmak isterim…”
ranaCan annenin yorumu:
“Şu an 1 aylık bir oğlum var bende de aynı durumlar oldu. Hatta hala az olmakla beraber devam ediyor ara ara ama benimki biraz farklıydı. Hastane çıkışı eve geldim, doğum öncesi ve doğum sonrası yaklaşık 1 ay ev kalabalıktı. Herkes bir şeye karışıyor, çok sakin bir insan olmama rağmen çıldırmış gibiydim. Büyükler ya bebeğe ya eve sürekli bir şeylere müdahale etmek istiyorlar. En sonunda dayanamadım ve patladım, herkesi evine gönderdim. Şimdi evde yalnız başıma, sakin bir şekilde bebeğimi rahat rahat büyütüyorum ama aklıma geldikçe hala sinirli asabi bir insan oluyorum. Akşamları ve hafta sonu da eşim çok büyük desteğim, umarım en kısa sürede atlatırım. Allah herkesin yardımcısı olsun.”
angel_ela annenin yorumu:
“Evet ben de o anı yaşadım, o kadar korktum ki… Doğumdan sonra da kızım nefes alamadı ve şu an panik atak oldum ama şükür artık sağlıklı ve anne olunca biz kadınlar artık olgunlaşıyoruz. Sorumluluk sahibi oluyoruz ve öz güvenimiz geliyor. Onun için mutluluktan başka bir şey düşünmeyin, dünya yalan olmasaydı dün yalan olmazdı sevgilerimle:)”
akdeniz annenin yorumu:
“Doğum sonrası depresyonunu bebeğimi çok istememe rağmen ben de yaşadım ve etrafıma dertleşmek için anlattığımda gördüm ki, her 3 anneden 2'si bunu yaşamış. O yüzden öncelikle bunun yaşanabilecek çok doğal bir süreç olduğunu kabul edin. Ben bebeğime bir şey olacağını düşünmüyordum ama kendi hayatım artık kalmamış gibi hissediyordum. Kendime ve eşime artık zaman ayıramayacakmışım gibi geliyordu. Evde kalmak, evde vakit geçirmek çok zor olmaya başlamıştı. Duvarlar üstüme geliyor gibiydi.
Fakat bunların hepsi 3. aydan sonra bitti. Öğrendim ki bu tür depresyonlar yaşadığımız hormonal değişikliklerin bir yan etkisi. Eğer 3 aydan fazladır sürüyorsa, uzman bir desteğe ihtiyacınız var demektir. Hiç çekinmeyin; benim her ay ayıracak param olsa, sürekli giderim. Sevgiler…”
kartane annenin yorumu:
“İnsana zor geliyor. Ben bebeğimi emzirirken ağlıyordum, eşim bu sahneyi görsün istemiyordum, gözünde çirkin görüneceğimi sanıyordum ama eşim bana destek oldu. Bana "hayatın en güzel sahnesi budur" diyordu. Ama geçiyor vallahi, şimdi o yüzüme gülümseyerek baktığında her şeyi unutuyorum.”
Lohusa depresyonunu aşmakta emzirmenin yeri önemli: Doğru Emzirme Yöntemini Bulman İçin 4 Emzirme Pozisyonu Önerisi!
pınarsan annenin yorumu:
“Doğum sonrası depresyonunu ben de yaşamıştım. Her şey çok zor ve bilinmez geliyordu. Bunu çok net hatırlıyorum. İkinci çocuğumda böyle olmadı neyse ki… Nefes almak için bol bol dışarı çıkabilirseniz bu iyi geliyor. Ben yürüyüş yapmaya çalışıyordum fırsat buldukça. Bir de mutlaka eşinizden ve çevrenizden destek isteyin, gelen destek önerilerini her şeyi ben yapacağım diye reddetmeyin .
Umarım ve inanıyorum ki en kısa zamanda atlatacaksınız. Merak etmeyin bu pek çok annenin yaşadığı bir sıkıntı.”
Gereken her şeyi öğren ve bu sorunu göğüsle: 9 Soruda Hamilelik Depresyonu ve Doğum Sonrası Depresyon Hakkında Merak Ettiğin Her Şey!
